Η ιστορία διάφορων ομάδων !

[trelamenos]

Ιδρύθηκε το 1947 στην περιοχή του συνοικισμού Καραμπουρνάκι. Είναι ένας από τους παλιούς συλλόγους της περιοχής που κατόρθωσαν να επιβιώσουν έως σήμερα. Αρχικά ο σύλλογος στόχευε στην ίδρυση τμημάτων ποδοσφαίρου, βόλεϊ, μπάσκετ, κολύμβησης, στίβου και γυμναστικών επιδείξεων. Απ' ότι φαίνεται όμως, το μόνο τμήμα που λειτούργησε τελικά ήταν το ποδοσφαιρικό.
Η προσωρινή διοικούσα επιτροπή που διοικούσε αρχικά το σύλλογο, είχε πρόεδρο τον Χ. Θεοφανίδη και αντιπρόεδρο τον Δ. Βιρβίλη. Ο Αθλητικός Όμιλος Καραμπουρνάκι «ο Ποσειδών», όπως ήταν το αρχικό του όνομα, ήταν ένα ερασιτεχνικό σωματείο μιας συγκεκριμένης συνοικίας, όπως και αρκετά άλλα που υπήρχαν σε άλλες συνοικίες.
Τα έσοδα προέρχονταν «από εισφορές και δωρεές των μελών», από το χαρτζιλίκι των παικτών και από λαχνούς που είχαν ως συνήθη έπαθλα ψάρια ή ένα τενεκέ λάδι.
Ο σύλλογος χρησιμοποιούσε για γήπεδο το χώρο όπου βρισκόταν η παράγκα - καφενείο του Π. Ιωσηφίδη, πατέρα του Σάββα Ιωσηφίδη, που ήταν παίκτης του Ποσειδώνα. Οι παίκτες μετακίνησαν με τα χέρια τους την παράγκα - καφενείο, σύμφωνα με προφορική μαρτυρία, ώστε να μην εμποδίζει και να μπορέσει ν' ανοίξει ο χώρος της αλάνας και να μετατραπεί σε γήπεδο.
Το 1952 ο σύλλογος διαλύεται προσωρινά. Κύρια αιτία η στράτευση πολλών παικτών του, ενώ άλλοι μετεγγράφτηκαν στον Π.Α.Ο.Κ. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1957, ο σύλλογος επανιδρύεται από τους Παναγιώτη Χατζηνικολάου και Πέτρο Μελιδώνη.

ΠΗΓΗ: http://www.poseidonas.gr

[trelamenos]

Ο Αθλητικός Σύλλογος Σουρμένων ιδρύθηκε από τους πρώτους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι κατέφθασαν μετά από την Μικρασιατική καταστροφή.

Η ιστορία του Αθλητικού Συλλόγου Σουρμένων άρχισε το 1928, τότε που μια ομάδα πρωτοπόρων φιλάθλων της περιοχής αποφάσισε να αναπτύξει τον αθλητισμό μέσα από το ποδόσφαιρο.

Για τα επόμενα 11 χρόνια ο Σύλλογος λειτουργεί ανεπίσημα και το 1939 κατατίθεται το πρώτο καταστατικό του στην τότε ποδοσφαιρική αρχή της χώρας. Από τότε συμμετέχει ανελλιπώς στους αγώνες πρωταθλημάτων και κυπέλλων που διεξάγονται.

Μεταπολεμικά γίνεται η συγχώνευση με την Αθλητική Ένωση Κομνηνών, τον άλλο ιστορικό τοπικό προσφυγικό Σύλλογο της περιοχής, διατηρώντας τα ίδια σύμβολα καθώς και το όνομα («Αθλητικός Σύλλογος Σουρμένων»), τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα μέχρι σήμερα.

Έμβλημα του Αθλητικού Συλλόγου Σουρμένων είναι ο Βυζαντινός Δικέφαλος Αετός, ενώ τα χρώματα της ομάδας είναι το κόκκινο και το μαύρο που αναπαράγουν την ενδυμασία των Ακριτών του Βυζαντίου την εποχή του πολέμου.

Στη νεότερη ιστορία του Συλλόγου οι μεγαλύτερες διακρίσεις είναι η συμμετοχή στην Δ’ Εθνική κατηγορία το 1991, καθώς επίσης και η κατάκτηση του κυπέλλου Ε.Π.Σ.Α. το 1997, η συμμετοχή στον τελικό του κυπέλλου Ε.Π.Σ.Α. το 2004, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι αθλητές του Συλλόγου: Βενιαμίν Μ., Πλατινάκης Α., Μπέλλος Θ., Θεμελής Π., Κουμπαρούλης Θ., έχουν μεταγραφεί και αγωνιστεί σε ομάδες Α’ Εθνικής και Εθνικές Ομάδες.
Σήμερα συμμετέχει στο Πρωταθλημα της ΕΠΣ ΑΘΗΝΩΝ 1η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ -2ο ΟΜΙΛΟ
ΠΗΓΗ: ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

[trelamenos]

Ο Γ.Α.Σ. Αιγινιακός ιδρύθηκε το 1972. Προήλθε από την συγχώνευση δύο ομάδων του Αιγινίου του Εθνικού και του Διγενή.
Την περιόδο 1975 – 76 έφτασε μια ανάσα από τη Β’ Εθνική, αφού στο ειδικό πρωτάθλημα (έπαιρναν μέρος οι πρωταθλήτριες ομάδες από 4 νομούς) είχε εκπληκτική πορεία, αλλά στο κρίσιμο αγώνα στο Αιγίνιο με την Νίκη Πολυγύρου έχασε 0-2 και ταυτόχρονα το εισιτήριο για την Β’ Εθνική.
Τη σαιζόν 1977 – 78 κατέλαβε την 4η θέση στο πρωτάθλημα της Εθν. ερασιτεχνικής (σημερινή μορφή της Γ’ Εθνικής), άλλη μια σπουδαία επιτυχία.
Τη χρονιά 1986 – 87 ανέρχεται στη Δ’ Εθνική, αφού στα μπαράζ με την Πετρούσα Δράμας επικράτησε, μάλιστα έμεινε στην ιστορία η μεγάλη Αιγινιώτικη εκστρατεία των 1500 και πλέον φιλάθλων.
Την περίοδο 1987 – 88 καταφέρνει να παραμείνει στη Δ’ Εθνική (έμειναν μόνο 6 ομάδες από κάθε όμιλο, κερδίζοντας την Τριανδρία στο Πολύκαστρο σε αγώνα μπαράζ.
Την επόμενη σαιζόν μετά από εξαιρετική παρουσία ανεβαίνει στη Γ’ εθνική (1989), περνώντας το «κατώφλι» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μια μεγάλη διάκριση ίσως μεγαλύτερη στην ιστορία του συλλόγου.
Τα τελευταία 3 χρόνια αγωνίζεται στο τοπικό πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας της Ε.Π.Σ., όπου διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Συνολικά σε εθνικά πρωταθλήματα έχει συμμετάσχει 11 φορές (2 στην εθν. ερασιτεχνική, 8 στη Δ’ Εθνική και 1 στη Γ’ εθνική).
Χρώματα της ομάδας είναι τα κυανόλευκα.
Έχει έδρα το Δημοτικό Στάδιο Αιγινίου που διαθέτει χορτοτάπητα, κερκίδα 1000 θεατών και προβολείς.

ΠΗΓΗ: ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

[trelamenos]

Η Έδεσσα έχει πλούσια αθλητική παράδοση. Το ποδόσφαιρο ήταν γνωστό στην πόλη ήδη από το 1908, όπως δείχνει σωζόμενη φωτογραφία του συλλόγου "Ελπίς". (Δημοσιεύτηκε στην "Εδεσσαϊκή" στις 20 Σεπτεμβρίου 2003). Μετά τη λήξη των πολέμων του 1912-22, ιδρύθηκαν διάφοροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, όπως η "Νέα Γενιά" (1922), ο Ηρακλής (1926), ο Αρης (1939), ο Εθνικός (1949), ενώ ποδοσφαιρικό τμήμα διατηρούσε και ο πολιτιστικός σύλλογος "Μέγας Αλέξανδρος"(1922-1931).


Το 1960 οι τρεις σύλλογοι της εποχής, Αρης, Ηρακλής, Εθνικός συνενώθηκαν στον "Εδεσσαϊκό", με σύμβολο την τρίαινα. Σύντομα ο Εδεσσαϊκός καθιερώθηκε ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της Β΄ Εθνικής Κατηγορίας. Πρωταθλητής στον Δ' Όμιλο το 1962-63 και το 1964-65, έχασε και τις δυο φορές την άνοδο στην Α΄ Εθνική σε αγώνες μπαράζ μεταξύ των τεσσάρων πρωταθλητών, σύμφωνα με το σύστημα που ίσχυε τότε. Το 1969-70, στην τελευταία αναλαμπή, διεκδίκησε τον τίτλο μέχρι τέλους, αλλά κατετάγη 3ος. Ακολούθησαν χρόνια παρακμής. Το 1975 υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του. Επανήλθε στη Β΄ Εθνική το 1977 και γνώρισε άλλους τρεις υποβιβασμούς στη Γ΄ Εθνική μεταξύ 1981 και 1988.

Η σπουδαιότερη στιγμή του εδεσσαϊκού ποδοσφαίρου ήρθε το 1992, όταν ο Εδεσσαϊκός ανήλθε για πρώτη φορά στην Α΄ Εθνική. Με προπονητή τον Μάκη Κατσαβάκη και ένα καλοδουλεμένο σύνολο χωρίς πολύ μεγάλα αστέρια, κατάφερε το 1992 αυτό που δεν είχε καταφέρει σε επανειλημένες προσπάθειες το 1963 με 1970. Στην ομάδα του 1992 ξεχώριζαν κυρίως νέα ταλέντα, όπως ο Σαπουντζής, ο Ζουμπούλης, ο Πασσαλής και οι δυο βετεράνοι Μαλουμίδης και Τσολερίδης. Η Έδεσσα ήταν η δεύτερη μικρότερη πόλη της Ελλάδας (μετά την Καστοριά) που ανέβασε ποτέ ομάδα στην Α΄ Εθνική.

Ανατρέποντας κάθε προσδοκία, ο Εδεσσαϊκός παρέμεινε στην Α΄ Εθνική επί πέντε χρόνια, πραγματοποιώντας ικανοποιητικές εμφανίσεις, ενώ το 1996 έφτασε και ως τους "4" στο Κύπελλο Ελλάδας. Τα οικονομικά προβλήματα που συσσωρεύτηκαν, όμως, δεν επέτρεψαν ανάλογη συνέχεια και η ομάδα υποβιβάστηκε το 1997. Ακολούθησαν χρόνια παρακμής, με διαδοχικούς υποβιβασμούς στη Γ΄ Εθνική (1999), Δ΄ Εθνική (2000) και στην τοπική ΕΠΣ Πέλλας το 2002. Στο πρωτάθλημα 2006-07 βρίσκεται πάλι στην Δ΄ Εθνική.
ΠΗΓΗ : http://www.edessaikos.gr/history.htm


Ο Αθλητικός Σύλλογος Εδεσσαϊκός είναι ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα που αγωνίζεται στο περιφερειακό πρωτάθλημα (Δ΄ Εθνική). Προέρχεται από την Έδεσσα και στο πρόσφατο παρελθόν γνώρισε αρκετές επιτυχίες. Αγωνίστηκε στην Α΄ Εθνική επί πέντε σεζόν και κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο το 1993 επικρατώντας σε διπλούς αγώνες της βουλγαρικής Ετάρ Βέλικο Τίρνοβο. Μέχρι τη χρονιά που προβιβάστηκε στην Α΄ Εθνική, το 1992, κατείχε την 3η θέση στην αθροιστική βαθμολογία όλων των εποχών της Β΄ Εθνικής, μετά τον Ατρόμητο Περιστερίου και το Μακεδονικό.

Ως έδρα χρησιμοποιεί το Δημοτικό Στάδιο Έδεσσας που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, χωρητικότητας περίπου 6.000 θεατών. Το ρεκόρ προσέλευσης καταγράφηκε στην πρεμιέρα του Εδεσσαϊκού στην Α΄ Εθνική, στις 6 Σεπτεμβρίου 1992, εναντίον του Ολυμπιακού, όταν κόπηκαν 8.500 εισιτήρια.


ΙΔΡΥΣΗ
Το ποδόσφαιρο στην Έδεσσα ήταν γνωστό από την περίοδο της τουρκοκρατίας. Το 1908 αναφέρεται η ποδοσφαιρική ομάδα Ελπίς.
Μετά το 1922, ιδρύθηκαν διάφοροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, όπως η Νέα Γενιά (1922), ο Ηρακλής (1926), ο Άρης (1939) και μεταπολεμικά ο Εθνικός (1949). Ποδοσφαιρικό τμήμα δημιούργησε και ο πολιτιστικός σύλλογος Μέγας Αλέξανδρος την περίοδο 1922-1931.

Η ιστορία του Εδεσσαϊκού ξεκινά το 1960. Τότε συγχωνεύτηκαν τρεις σύλλογοι της πόλης: ο Άρης, ο Ηρακλής και ο Εθνικός και δημιούργησαν τον Εδεσσαϊκό Αθλητικό Σύλλογο. Χρώματα της νέας ομάδας ορίστηκαν το πράσινο και το λευκό και ως σύμβολο η τρίαινα του θεού Ποσειδώνα.

Η ομάδα αμέσως ξέφυγε από τα τοπικά πλαίσια και από το 1961-62 ανέβηκε στη Β΄ Εθνική. Κατέκτησε δυο φορές το πρωτάθλημα στον όμιλό της, το 1963 και το 1965, αλλά και τις δυο φορές έχασε την άνοδο στην Α΄ Εθνική στους αγώνες κατάταξης. Συνέχισε να αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία ως το 1975. Μάλιστα, το 1969-70 διεκδίκησε πάλι τον τίτλο του ομίλου μέχρι τέλους αλλά τερμάτισε στην τρίτη θέση.

Το 1975 υποβιβάστηκε στη Γ΄ Εθνική αλλά δυο χρόνια αργότερα ανέβηκε ξανά στη Β΄. Ως το 1989 ανεβοκατέβαινε στις δυο αυτές κατηγορίες. Όμως, την επόμενη πενταετία, στηριγμένος σε μια γενιά ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, ο Εδεσσαϊκός είχε μια εντυπωσιακή ανοδική πορεία, που το 1992 τον οδήγησε στην Α΄ Εθνική.

Με προπονητή το Μάκη Κατσαβάκη και ένα μίγμα έμπειρων και νέων παικτών κατάφερε να γίνει μια από τις ελάχιστες ομάδες της Α΄ Εθνικής που προέρχονται από μικρή ελληνική πόλη. Πρωταγωνιστές εκείνης της ανόδου ήταν οι νεαροί: Αντώνης Σαπουντζής, Πέτρος Πασσαλής, Πάρις Ζουμπούλης και οι εμπειρότεροι: Κώστας Μαλουμίδης και Θόδωρος Τσολερίδης.

Στην Α΄ Εθνική έμεινε πέντε περιόδους, από το 1992-93 ως το 1996-97. Τις δύο πρώτες πάλεψε για να σωθεί και τερμάτισε στη 14η θέση με ηγέτη το Βούλγαρο Κόλεφ. Ακολούθησαν δυο πολύ καλές σεζόν, τις οποίες τερμάτισε στη δέκατη (1994-95) και στην ένατη θέση (1995-96).

Το βασικό κορμό της επιτυχημένης περιόδου 1994-95 αποτελούσαν οι: Νεοφώτιστος, Ράμπουσιτς, Καραϊσαρίδης, Τσόπτσης, Κόλεφ, Κουτσουρές, Πασσαλής, Στέφανος Μπορμπόκης, Νασιόπουλος και οι βετεράνοι Κυριάκος Αλεξανδρίδης (34 ετών) και Τσολερίδης (35 ετών).

Το 1995-96 αποχώρησαν οι Πασσαλής, Αλεξανδρίδης, Μπορμπόκης, Τσολερίδης αλλά η ομάδα τους αντικατέστησε επάξια με τους: Κότσυφα, Κατσανιώτη, Τελίδη, Χαραλάμπους, Βούζα, Οικονομίδη, Σαμώλη, Φερεκίδη και Ανδρεάδη. Τελικά τερμάτισε στην ένατη θέση, την υψηλότερη στην ιστορία της.

Την ίδια σεζόν έφτασε ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος, που αποτελεί επίσης την μεγαλύτερη διάκριση της ομάδας στο θεσμό αυτό.

Ακολούθησε μια μέτρια χρονιά με οικονομικά προβλήματα και στο τέλος της σεζόν 1996-97 ο Εδεσσαϊκός αποχαιρέτισε την Α΄ Εθνική, χωρίς να καταφέρει να επανέλθει από τότε.

Την επιτυχημένη δεκαετία ακολούθησαν πολύ μέτριες χρονιές με διαδοχικούς υποβιβασμούς. Από την Α΄ Εθνική που αγωνιζόταν το 1996-97, ο σύλλογος βρέθηκε να παίζει στο τοπικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πέλλας το 2002-03.

Έκτοτε προσπαθεί να ανακάμψει και την τρέχουσα σεζόν 2007-08 αγωνίζεται στη Δ΄ Εθνική με προπονητή τον παλιό του ποδοσφαιριστή Αντώνη Σαπουντζή.

Κορυφαία στιγμή για το σύλλογο στην επιτυχημένη δεκαετία του ’90 υπήρξε η κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου. Αποτελεί το σημαντικότερο τρόπαιο στην ιστορία του Εδεσσαϊκού αν και ο θεσμός είχε χάσει την παλιά του λάμψη.

Η ομάδα συμμετείχε στη διοργάνωση της σεζόν 1992-93 και προκρίθηκε ως τον τελικό. Εκεί αντιμετώπισε τη βουλγαρική Ετάρ Βέλικο Τίρνοβο. Στο πρώτο ματς ηττήθηκε με 0-1 αλλά στη ρεβάνς υπερίσχυσε με 3-1 κατακτώντας το κύπελλο.


Αγωνιστική πορεία
ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ (θέση)
1961 - 1962: Β΄ Εθνική Βόρειος Γ΄ Όμιλος
* 1962 - 1963: Β΄ Εθνική Δ΄ Όμιλος (1ος)

* 1963 - 1964: Β΄ Εθνική Δ΄ Όμιλος (3ος)

* 1964 - 1965: Β΄ Εθνική Δ΄ Όμιλος (1ος)

* 1965 - 1966: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (5ος)

* 1966 - 1967: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (6ος)

* 1967 - 1968: Β΄ Εθνική Βόρειος Όμιλος (5ος)

* 1968 - 1969: Β΄ Εθνική Βόρειος Όμιλος (8ος)

* 1969 - 1970: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (3ος)

* 1970 - 1971: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (9ος)

* 1971 - 1972: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (10ος)

* 1972 - 1973: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (16ος)
* 1973 - 1974: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (18ος)

* 1974 - 1975: Β΄ Εθνική Γ΄ Όμιλος (20ος)

* 1975 - 1977: Γ΄ Εθνική

* 1977 - 1978: Β΄ Εθνική Βόρειος Όμιλος (6ος)

* 1978 - 1979: Β΄ Εθνική Βόρειος Όμιλος (5ος)

* 1979 - 1980: Β΄ Εθνική Βόρειος Όμιλος (12ος)

* 1980 - 1981: Β΄ Εθνική Βόρειος Όμιλος (18ος)

* 1981 - 1982: Γ΄ Εθνική

* 1982 - 1983: Γ΄ Εθνική (1ος)

* 1983 - 1984: Β΄ Εθνική (ενιαία) (7ος)

* 1984 - 1985: Β΄ Εθνική (11ος)

* 1985 - 1986: Β΄ Εθνική (17ος)

* 1986 - 1987: Γ΄ Εθνική (2ος)

* 1987 - 1988: Β΄ Εθνική (15ος)
* 1988 - 1989: Γ΄ Εθνική (1ος)

* 1989 – 1990: Β΄ Εθνική (5ος)

* 1990 – 1991: Β΄ Εθνική (7ος)

* 1991 – 1992: Β΄ Εθνική (3ος)

* 1992 - 1993: Α΄ Εθνική (14ος)

* 1993 - 1994: Α΄ Εθνική (14ος)

* 1994 - 1995: Α΄ Εθνική (10ος)

* 1995 - 1996: Α΄ Εθνική (9ος)

* 1996 - 1997: Α΄ Εθνική (17ος)

* 1997 – 1998: Β΄ Εθνική (9ος)

* 1998 – 1999: Β΄ Εθνική (18ος)

* 1999 – 2000: Γ΄ Εθνική (19ος)

* 2000 – 2001: Δ΄ Εθνική

* 2001 – 2002: Δ΄ Εθνική

* 2002 – 2003: Α΄ κατηγορία ΕΠΣ Πέλλας (1ος)

* 2003 - 2004: Δ΄ Εθνική Όμιλος (5ος)

* 2004 - 2005: Δ΄ Εθνική Όμιλος (13ος)

* 2005 - 2006: Α΄ κατηγορία ΕΠΣ Πέλλας (1ος)

* 2006 – 2007: Δ΄ Εθνική Όμιλος (4ος)

* 2007 - 2008: Δ΄ Εθνική Όμιλος


Τίτλοι – Διακρίσεις
* Βαλκανικό Κύπελλο: 1993

* Κύπελλο Ελλάδος ημιτελικά: 1996

* Β΄ Εθνική (τίτλοι) (2): 1963, 1965
* Β΄ Εθνική (άνοδος) (1): 1992.
* Γ΄ Εθνική (τίτλοι) (4): 1977, 1983, 1987, 1989
* Πρωταθλητής ΕΠΣ Πέλλας (2): 2003, 2006

ΠΗΓΗ:
ΕΤ-Sports, τεύχος 20 (31-12-2007), σ. 20.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE% ... ite_note-0

[trelamenos]

Ξεπέρασε τα 40 χρόνια ζωής η ποδοσφαιρική ομάδα του Πανθρακικού αφού ιδρύθηκε το έτος 1963 .

Είναι από τις πιο ιστορικές ομάδες της Θράκης και ιδιαίτερα συμπαθής σε πολλούς φιλάθλους άλλων πόλεων στην Βόρειο Ελλάδα .

Αγωνίστηκε για πολλά χρόνια στα σαλόνια της ΄Β Εθνικής Κατηγορίας , από την οποία απουσιάζει τα τελευταία 23 χρόνια .

Την καλύτερη θέση του την κατέλαβε ( στη ΄Β Εθνική ) τη σαιζόν 1980 - 1981 όταν και τερμάτισε 3ος πίσω από τον Ηρακλή Θες/νίκης ( τον οποίο είχε νικήσει 2-1 στην Κομοτηνή στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος ) και τον Πιερικό .

Στη συνέχεια υποβιβάστηκε στη ΄Γ Εθνική , ενώ αργότερα βρέθηκε και στη ΄Δ Εθνική .Τη δεκαετία του ΄90 εώς και τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε αγωνιζόταν στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ θράκης ( Α&Β Κατηγορία ) .

Στο θεσμό του κυπέλλου ως μεγαλύτερες επιτυχίες μπορούμε να θεωρήσουμε τη νίκη με 2-1 στην Αθήνα επί του Ατρόμητου Αθηνών ( όταν ο Ατρόμητος έπαιζε στην Ά Εθνική ) , καθώς και τη σαιζόν 2005-2006 όταν κέρδισε και απέκλεισε με 2-1 στην Κομοτηνή , στη γ΄ φάση , τον ισχυρό Άρη Θες/νίκης .Έφτασε στους 16 του θεσμού αυτόυ δύο φορές .

Τα τελευταία χρόνια ο Πανθρακικός κατόρθωσε να ανακάμψει χάρη στις πραγματικά συγκινητικές προσπάθειες των ανθρώπων των διοίκησεων του , που είναι νέοι και επιτυχημένοι συμπολίτες μας .και επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο για δουλειά .Στην τωρινή διοίκηση Πρόεδρος είναι ο Γιάννης Κητζίδης και Αντιπρόεδρος ο Δημήτρης Βληγορούδης.

Μάλιστα από πέρυσι το καλοκαίρι έγινε Π.Α.Ε , ενώ υπάρχει και ο ερασιτέχνης Πανθρακικός .Διαθέτει Ακαδημία ποδοσφαίρου με πλούσιο προπονητικό τημ , στο δυναμικό της οποίας υπάρχουν πολλοί και ταλαντούχοι νεαροί ποδοσφαιριστές από την Κομοτηνή και τον υπόλοιπο Νομό Ροδόπης .

Προπονητής τις δύο προηγούμενες αγωνιστικές περιόδους ήταν ένας παλίος του ποδοσφαιριστής , ο Κώστας Βασιλακάκης .Τη νέα σαιζόν 2006-2007 στον πάγκο της ομάδας ξεκίνησε με ακόμη δικό του << παιδί >> , τον Ζήση Τσέκο, και τώρα συνεχίζει με τον Κώστα Βασιλακάκη.

Ενώ , γυμναστής από τη περίοδο 2002-2003 μέχρι και σήμερα είναι ο καθηγητής του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής Κώστας Νικολαίδης , ο οποίος θεωρείται -και όχι άδικα - από τους καλύτερους Πανελλαδικά .

Τη φανέλα του Πανθρακικού έχουν φορέσει - κατά καιρούς - γνωστά ονόματα που αγωνίστηκαν και στη Ά Εθνική .Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Απόστολο Χατζηιωαννίδη , Αρχοντή Κατσαρίδη , Κώστα Βασιλακάκη , Ζήση Τσέκο , Φίλιππά Αιβάζη , Μανώλη Ρακιτζόγλου , Βασίλη Φωτίδη , Θωμά Δράμαλη , Μουμίν Χουσειν

Η εκπληκτική ανοδική πορεία των τελευταίων πέντε αγωνιστικών περιόδων είναι η εξής :

Αγωνιστική περίοδος 2001- 2002: Ανέβηκε από τη ΄Β στην Ά Κατηγορία της Ε.Π.Σ Θράκης .

Αγωνιστική περίοδος 2002- 2003 : Αναδείχθηκε πρωταθλητής στην Ά κατηγορία της Ε.Π.Σ Θράκης και επέστρεψε στη Δ΄ Εθνική .

Αγωνιστική περίοδος 2003- 2004 : Τερμάτισε στην πέμπτη (5η ) θέση του Ά ομίλου της Δ΄ Εθνικής , με μόνο 6 ήττες ( μία μόνο από το Παραλίμνιο στην Κομοτηνή την 1η αγωνιστική του β΄ γύρου. Άλλωστε από τότε ο Πανθρακικός έχει να χάσει στην Κομοτηνή - έχασε ακόμη μια φορά τον Φεβ '07 από τον πρωτοπόρο Λεβαδειακό με 1-2 στα τελευταία λεπτά του αγώνα 92' ) .

Αγωνιστική περίοδος 2004- 2005 : Ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής του Α΄ ομίλου της Δ΄ Εθνικής Κατηγορίας , αφού τερμάτισε πρώτος (1ος) με πολύ μεγάλη βαθμολογική διαφορά από τη 2η Ανακάλυψη Δράμας και επέστρεψε στη Γ΄ μετά από 18 αγωνιστικές σαιζόν .Μάλιστα είχε την καλύτερη επίθεση και άμυνα και σε 30 αγώνες γνώρισε μόνο μια φορά την ήττα .(8η αγωνιστική στο Σιδηρόκαστρο με 1-0 ) , ενώ η μεγαλύτερη νίκη του ήταν σε βάρος της Ορεστιάδας , την οποία κέρδισε με 7-0 στην Κομοτηνή .Την σαιζόν αυτή ο Πανθρακικός είχε με 30 γκολ και τον πρώτο σκόρερ του ομίλου Κώστα Κυριακίδη και δεύτερο και στους 10 ομίλους της Δ΄ Εθνικής , πίσω από τον Κλοκίδη του Αστέρα Τρίπολης που σημείωσε 39 τέρματα .

Αγωνιστική περίοδος 2005- 2006 : Επιστροφή στα σαλόνια της Γ΄ Εθνικής με τον Πανθρακικό να τερματίζει - παρ’ ότι νεοφώτιστος - στην 3η θέση του Βορείου ομίλου με 66 βαθμούς ( 21 βαθμούς μπροστά από τον 4ο Πιερικό ) .

Μπροστά του τερμάτισαν και ανέβηκαν στη Β΄ Εθνική ο Αγροτικός Αστέρας Ευόσμου Θες/νίκης και ο ΠΑΣ Γιάννενα .Έτσι οδηγήθηκε σε αγώνα μπαράζ ανόδου με τον 3ο του Νοτίου ομίλου Μεσσηνιακό , που έγινε στο γήπεδο του Αλκαζάρ της Λάρισας όπου ηττήθηκε 1-0 χάνοντας έτσι και το εισιτήριο της ανόδου . Ο Πανθρακικός τη σαιζόν που έληξε και είχε απολογισμό 19 νίκες , 9 ισοπαλίες και 2 ήττες ( από τους δύο πρωτοπόρους ).
ΠΗΓΗ:
http://panthrakikos.com

[trelamenos]

Πριν την ίδρυση του σημερινου ΑΟ ΚΕΡΚΥΡΑ υπήρχαν στην Κέρκυρα 4 σωματεία:
Ο 'Aρης (ετος ίδρυσης 1924), που προήλθε από το ποδοσφαιρικό τμήμα του Κερκυραικού γυμναστικού συλλόγου.Οι οπαδοί του Aρη ήταν κατά βάση αριστερών πολιτικών φρονιμάτων εισοδηματίες.Ο Ελλήσποντος (έτος ίδρυσης 1923), ο οποίος ιδρύθηκε από πρόσφυγες του Πόντου που ήρθαν στο νησί και οι οποίοι είχαν επίσης μια καλή οικονομική επιφάνεια και ήταν δεξιών πολιτικών φρονημάτων. O Αστέρας (έτος ίδρυσης 1926), που προήλθε επίσης από πρόσφυγες του Πόντου και από Κερκυραίους χαμηλών εισοδημάτων και ο Όλυμπος Γαρίτσας (έτος ίδρυσης 1934).


Αξίζει να σημειωθεί εκείμα τα χρόνια, η πολιτική αντιπαράθεση ήταν έντονη μεταξύ των ομάδων αυτών και οτί μέχρι το 1955 που έγινε το σημερινό ΕΑΚΚ οι ποδοσφαιρικοί αγώνες διεξάγονταν στην κάτω πλατεία.

Μέχρι την αγωνιστική περίοδο 1964-1965, στην Ελλάδα, τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα γίνονταν σε τοπικό μόνον επίπεδο, καθώς δεν υπήρχαν οι Εθνικές κατηγορίες. Στο τοπικό πρωτάθλημα συμμετείχαν και οι 4 ομάδες που προαναφέραμε. Κατά την αγωνιστική περίοδο 1964-1965, ενημερώνονται τα σωματεία οτί από την επόμενη αγωνιστική περίοδο (1965-1966) θα δημιουργηθούν τα εθνικά πρωταθλήματα και οι Εθνικές κατηγορίες.
Έτσι λοιπόν ο πρωταθλητής της περιόδου 1964-1965 θα αγωνιζόνταν στο Εθνικό Πανεπαρχιακό Πρωτάθλημα το οποίο αντιστοιχούσε στην σημερινή Γ' Εθνική (δεν υπήρχε Δ' εθνική).
Μετά από αυτήν την ανακοίνωση τα δοιηκητικά συμβούλια των σωματείων που συμετείχαν στο τοπικό πρωτάθλημα , συνήλθαν σε σύσκεψη προκειμένου να βρεθεί ένας τρόπος ώστε η ομάδα που θα στεφόταν πρωταθλήτρια του τοπικού πρωταθλήματοςκαι θα εκπροσωπούσε την Κέρκυρα σε Εθνικό επίπεδο να έχει την καλύτερη δυνατή πορεία.
Κατά την σύσκεψη αυτοί οι εκπρόσωποι των σωματείων Ελλήσποντου, 'Αρη, Αστέρα, συμφώνησαν πως όποια από τις 3 ομάδες στεφόταν πρωταθλήτρια στο τοπικό πρωτάθλημα, θα μετονομαζόταν σε "ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ", και θα έπαιρνε ποδοσφαιριστές από τα άλλα 2 σωματεία ώστε να υπάρχει το καλύτερο δυνατό υλικό στην ομάδα.
Οι εκπρόσωποι του Ολύμπου διαφώνησαν και ζήτησαν σε περίπτωση που η ομάδα τους στεφόταν πρωταθλήτρια να πάρουν από τα άλλα σωματεία τους παίκτες που είχαν ανάγκη και να συμμετέχουν στο περιφεριακό πρωτάθλημα ως Όλυμπος Γαρίτσας. Τα υπόλοιπα 3 σωματεία αρνήθηκαν Η αγωνιστική περίοδος 1964-1965 έληξε και πρωταθλητής ήταν ο 'Aρης.

Aμέσως έγινε η συγχώνευση των τριών σωματείων και η μετονομασία σε ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ. Από την αγωνιστική περίοδο 1965-1966 μέχρι και την αγωνιστική περίοδο 1966-1969 ο Κερκυραϊκός συμμετέχει και πρωταγωνιστεί στο Εθνικό περιφερειακό , με αποκορύφωμα την αγωνιστική περίοδο 1966-1967 οπού ισοδυναμεί στην πρώτη θέση με την Αναγέννηση Aρτας, και χάνει την άνοδο του στην B' Εθνική λόγω διαφοράς τερμάτων αφού και το παιχνίδι μπαράζ που έγινε στα Γιάννενα έληξε 1-1 μετά και την παράταση.
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη μετακίνηση Κερκυραίων φιλάθλων εώς τώρα καθώς είχαν ακολουθήσει την ομάδα 17 πούλμαν και 100άδες Ι.Χ.! Στις επόμενες αγωνιστικές περιόδους που ακολούθησαν η ομάδα μας δεν κατέλαβε θέση κατωτερης της δεύτερης, δυστυχώς όμως τότε κέρδιζε την άνοδο μόνο ο πρώτος.
Την αγωνιστική περίοδο 1967-1968, ανακοινώνεται πως η άνοδος στην B' Εθνική κατηγορία επιτυγχάνεται από τους 2 πρώτους του περιφεριακού πρωταθλήματος. Μετά από αυτό, και και για να επιτευχθεί ο στόχος της ανόδου, το δοιηκητικό συμβουλίου του Κερκυραικού Α.Ο. ζητάει από τον Όλυμπο την παραχώρηση κάποιων αξιόλογων παικτών.
Ο Όλυμπος αρχικά αρνιέται αλλά μετά από μεγάλες πιέσεις δέχεται με την προυπόθεση ο Κερκυραϊκός Α.Ο. θα άλλαζε την ονομασία του. Τέλος αποφασίζεται από το δοιηκητικό συμβούλιο του Κερκυραικού ΑΟ η μετονομασία της ομάδας σε ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ.

Πράγματι την αγωνιστική περίοδο 1968-1969 ο Α.Ο. ΚΕΡΚΥΡΑ καταλαμβάνει την δεύτερη θέση στο Εθνικό Περιφερειακό Πρωτάθλημα και κερδίζει την άνοδο στην Β' Εθνική οπού αγωνίζεται συνεχώς μέχρι και την αγωνιστική περίοδο 1974-1975.

Αναλυτικά η πορεία του Α.Ο. Κέρκυρα από το 1969 έως σήμερα:

1969-1970 : B' Eθνική (11η θέση - Πρώτος Όμιλος)
1970-1971 : Β' Εθνική (17η θέση - Πρώτος Όμιλος)
1971-1972 : Β' Εθνική (14η θέση - Πρώτος Όμιλος)
1972-1973 : B' Eθνική (16η θέση - Πρώτος Όμιλος)
1973-1974 : B' Eθνική (14η θέση - Πρώτος Όμιλος)
1974-1975 : B' Eθνική (20η θέση - Πρώτος Όμιλος Υποβιβασμός)
1975-1976 : Μετά την πτώση από την Β' εθνική ο ΑΟΚ βρίσκεται στην Α' Κατηγορία της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κέρκυρας
1976-1977 : A' Κατηγορία ΕΠΣ Κέρκυρας
1977-1984 : A' Eθνική Ερασιτεχνική
1984-1985 : Γ' Εθνική (14η θέση - Νότιος Όμιλος)
1985-1986 : Γ' Εθνική (11η θέση - Νότιος Όμιλος)
1986-1987 : Γ' ΕΘνική (12η θέση - Νότιος Όμιλος)
1987-1988 : Γ' Εθνική (12η θέση - Νότιος Όμιλος Υποβιβασμός)
1988-1989 : Δ' Eθνική
1989-1990 : Γ' Εθνική (16η θέση - Νότιος Όμιλος Υποβιβασμός)
1990-1991 : Δ' Εθνική
1991-1992 : Δ' Εθνική (Ο Α.Ο. Κέρκυρα αναδείχθηκε Πρωταθλητής στην Κατηγορία)
Την ίδια χρονιά ο Α.Ο. Κέρκυρα παίρνει μέρος και στον τελικό του Ερασιτεχνικού Κυπέλλου κόντρα στην Ασπίδα Ξάνθης, που διεξήχθει στο στάδιο Καραϊσκάκη. Ο αγώνας έληξε μετά από την παράταση 0-0 και η Ασπίδα κέρδισε τον τίτλο στα πέναλτι (1-3).
1992-1993 : Γ' Εθνική (14η θέση - Νότιος Όμιλος Υποβιβασμός)
1993-1994 : Δ' Εθνική
1994-1995 : Δ' Εθνική
1995-1996 : Δ' Εθνική (Ο Α.Ο. Κέρκυρα αναδείχθηκε Πρωταθλητής στην Κατηγορία)
1996-1997 : Γ' Εθνική (9η Θέση - Νότιος Όμιλος)
1997-1998 : Γ' ΕΘνική (12η θέση - Νότιος Όμιλος Υποβιβασμός)
1998-2000 : Δ' Εθνική
2000-2001 : Δ' Εθνική (Ο Α.Ο. Κέρκυρα αναδείχθηκε Πρωταθλητής στην Κατηγορία)
2001-2002 : Γ' Εθνική (Ο Α.Ο. Κέρκυρα αναδείχθηκε Πρωταθλητής στην Κατηγορία)
2002-2003 : Β' Εθνική (5η Θέση)
2003-2004 : Β' Εθνική (Ο Α.Ο. Κέρκυρα αναδείχθηκε Πρωταθλητής στην Κατηγορία)
2004-2005 : Α' Εθνική (16η θέση Υποβιβασμός)
2005-2006 : Β' Εθνική (2η θέση - 'Ανοδος στην A' Εθνική (Super League)
2006-2007 : A' Εθνική (14η θέση Υποβιβασμός)
2007-2008 : Β' Εθνική

ΠΗΓΗ:http://www.aokerkyra.com/&(Φίλιππο Γράψα, 'Aννα Γράψα, Νίκο Παπαδάτο)

[trelamenos]

Στην ακριτική πόλη της Θράκης, την Ξάνθη, υπάρχουν ομάδες που είναι γνωστές ανά το πανελλήνιο: η Ασπίδα και ο Ορφέας . Η πρώτη έχει ιδρυθεί το 1922 ενώ ο Ορφέας 19 χρόνια νωρίτερα το 1903. Δύο μεγάλες σε μια πόλη όπως είναι φυσικό στις μεταξύ τους συναντήσεις επικρατεί ξεσηκωμός καθώς ο κόσμος ήθελε να δει από κοντά την�μάχη. Οι κόντρες, πάντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, συνεχιζόταν για πολλά χρόνια και σε κάθε ματς υπάρχει ένας μύθος, μια ιστορία που οι παλαιότεροι γνωρίζουν. Οι ανάγκες της εποχής, η αλλαγή πλεύσης των διοικούντων των δύο σωματείων και το γεγονός πως την πόλη της Ξάνθης θα έπρεπε να εκπροσωπεί μια δυνατή ομάδα που να είναι ικανή να πρωταγωνιστεί στην Ελλάδα γέννησαν τον Αθλητικό Όμιλο Ξάνθης το 1967.

Η αναδιοργάνωση των πρωταθλημάτων ήταν η αιτία που η νεοσύστατη ομάδα δεν αγωνίστηκε στις τοπικές κατηγορίες αλλά αμέσως στο πρωτάθλημα της Β! Εθνικής κατηγορίας που εκείνη την εποχή και πολλά ακόμη χρόνια στην συνέχεια χωριζόταν σε ομίλους. Η αρχή ήταν δύσκολη, όπως αναμενόταν, καθώς υπήρχαν πολλές δυσκολίες να αντιμετωπιστούν αλλά η αγάπη των ανθρώπων για την Ξάνθη και το άθλημα ήταν αρκετή έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν. Την πρώτη σαιζόν 1967-1968 ο ΑΟΞ (Αθλητικός Όμιλος Ξάνθης) τερματίζει στην 15η θέση της βαθμολογίας με 24 βαθμούς, τέρματα 46-59 και τον Αντώνη Αντωνιάδη να σημειώνει 24 γκολ. Κανονικά έπρεπε να υποβιβαστεί αλλά οι�αναδιαρθρώσεις την φέρνουν και πάλι στην Β! Εθνική. Την επόμενη χρονιά, ο Αντωνιάδης φεύγει για την Αθήνα αλλά στην βαθμολογία τερματίζει ένα σκαλί ψηλότερα στην 14η θέση με τέρματα 36-61 και τον Πατηνιώτη να έχει το απόλυτο των συμμετοχών (34).

Για πολλά χρόνια ο ΑΟΞ βρισκόταν στην Β! Εθνική κατηγορία, 18 χρόνια συνεχόμενα για να είμαστε ακριβείς, με την ομάδα να τερματίζει στις μεσαίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα. Χωρίς να καταφέρνει να τερματίζει ψηλά ο ΑΟΞ κέρδιζε τον σεβασμό των αντιπάλων που έβλεπαν την Ξάνθη να μάχεται σε όλα τα παιχνίδια και να μην εγκαταλείπει ως το τελευταίο λεπτό.

Μέσα σε αυτό το διάστημα πολλοί ποδοσφαιριστές πέρασαν και φόρεσαν την φανέλα όπως οι Τσαγκαλίδης, Πατηνιώτης, Λεμονίδης, Φωτίδης, Διαμαντής, Χαιτίδης, Τσιλιγγιρίδης, Φραγκάκης, Μπαρμπαλέξης, Νεοχωρίτης, Τσουγκανάτος, Κούσης, Θεοδωρίδης, Γεωργακόπουλος, Δουμπάς, Μουμτζίδης, Χατζηθεοδοσίου, Κοτζαμάνης, Ναβροζίδης, Κυρικλίδης, Βασιλειάδης, Γιαννόπουλος, Λαμπρίδης, Τουργκάι, Ορχάν, Μπέρτος, Αρχοντάκης, Χατζημεστής, Χατζηεφραιμίδης, Τσετινές, Πανίδης, Ψωμάς, Νεζμή, Σουμπέκας, Φωτίου, Μανούκος, Ξανθόπουλος Λαδόπουλος, Πανίδης και πολλοί άλλοι που προσέφεραν στο να βρίσκεται ο ΑΟΞ στις καλύτερες ομάδες της Ελλάδος.

Την χρονιά 1984-1985 έρχεται ο υποβιβασμός στην Γ! Εθνική κατηγορία σε μια χρονιά που υπήρχαν κρυφά όνειρα πως θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει και να πάρει το εισιτήριο για την Α! Εθνική. Τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά και έτσι ο ΑΟΞ φιλοξενήθηκε στα γήπεδα της Γ! Εθνικής αλλά μόνο για 365 μέρες καθώς επέστρεψε δυνατός. Εκείνη την περίοδο χάθηκε ο προπονητής της ομάδας ο Γιάννης Γιακουμής που έφυγε απρόσμενα και πήγε να διδάξει μπάλα μακριά από την Ξάνθη, μακριά από την Ελλάδα�

Το 1988-1989 το όνειρο και οι κραυγές του κόσμου "Εκεί εκεί στην Α! Εθνική" γίνονται πραγματικότητα Ήρθε η ώρα των πανηγυρισμών, αφού εξασφαλίστηκε η άνοδος την Α� Εθνική. Η ομάδα της Ξάνθης μπήκε πλέον στην κατηγορία των μεγάλων του Ελληνικού ποδοσφαίρου, αποφασισμένη να ... ριζώσει και να καθιερωθεί. Η 1η θέση στην βαθμολογία με χαρακτηριστική άνεση, τον ΑΟΞ να πραγματοποιεί σπουδαίο 2ο γύρο στο πρωτάθλημα και τον Αχιλλέα Αδαμόπουλου να ανακηρύσσεται 1ος σκόρερ με 30 γκολ είναι λίγα στοιχεία από τα εντυπωσιακά εκείνης της χρονιάς. Στους σκόρερ και ο Βασίλης Χατζόπουλος με 12.

Κάθε αρχή και δύσκολη λέει ο λαός μας και ήταν φυσικό στην πρώτη της παρουσία στο πρωτάθλημά της περιόδου 1989 - 1990 να αντιμετωπίσει προβλήματα παραμονής. Κατάφερε όμως να τερματίσει τελικά στην 11η θέση. Μάλιστα ο Μαρτσέλο με τον Σάντρο ήταν και οι πρώτοι ξένοι στην ιστορία της ομάδας ενώ από τα μεγάφωνα του γηπέδου σε κάθε επιτυχία ακουγόταν Βραζιλιάνικα τραγούδια. Τα πράγματα δεν ήρθαν ευνοϊκά ούτε την επόμενη αγωνιστική σεζόν. Τελικά, έστω και δύσκολα εξασφάλισε την παραμονή της την τελευταία αγωνιστική. Παράλληλα, εντοπίστηκε και πρόβλημα στο ταμείο. Εκεί χρειαζόταν πολύ μεγαλύτερη ενίσχυση. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί μια μακροχρόνια και αξιόπιστη λύση. Οι προσπάθειες του τότε προέδρου Θεόδωρου Κοκκάλα και των συνεργατών του έφεραν αποτέλεσμα. Και βρέθηκε η «χρυσή λύση».

Για πρώτη φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας, μια μεγάλη εταιρεία ανέλαβε εξ� ολοκλήρου τις υποχρεώσεις της ομάδας. Σπόνσορας ... Ένα νέο κεφάλαιο, όχι μόνο για την Ξάνθη, αλλά και για τον ελληνικό αθλητισμό, που άκουγε για σπόνσορες στην Ευρώπη αλλά δεν έβλεπε να γίνονται ανάλογα βήματα και στην χώρα μας. Τώρα πλέον τα ζούσε. Η εταιρεία ΒΙΑΜΑΡ Α.Ε. ανέλαβε την ομάδα. Πλέον δεν υπήρχε μόνο Ξάνθη, αλλά SKODA ΞΑΝΘΗ. Η ιστορική συμφωνία υπογράφηκε στις 10 Οκτωβρίου 1991 και μια νέα σελίδα άνοιξε για την ομάδα. Τα αποτελέσματα αυτής της πρωτοποριακής για το ελληνικό ποδόσφαιρο συμφωνίας δεν άργησαν να φανούν. Η «ένεση» στο ταμείο της θρακιώτικης ομάδας ήταν κάτι παραπάνω από τονωτική. Λύθηκε το οικονομικό πρόβλημα, έφυγε ένας - ο μεγαλύτερος σίγουρα - βραχνάς κι ξεκίνησε αμέσως μια ανοδική πορεία.

Υπήρξε άριστη οργάνωση, έγιναν σημαντικές μεταγραφικές κινήσεις, αφού υπήρχαν πλέον διαθέσιμα τα χρήματα που απαιτούνταν και αυτό άρχισε να αποδίδει καρπούς.

Το 1992-93 η SKODA ΞΑΝΘΗ τερμάτισε στην 8η θέση του βαθμολογικού πίνακα, πραγματοποιώντας αξιόλογη πορεία στο Πρωτάθλημα. Καθιερώθηκε πλέον στην συνείδηση των φιλάθλων ως μια σπουδαία επαρχιακή ομάδα, αλλά και ανερχόμενη δύναμη στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Παράλληλα οι μεγάλοι σύλλογοι έδειξαν έντονο ενδιαφέρον για νεαρούς σε ηλικία παίκτες της, οι οποίοι εντυπωσίαζαν με το ταλέντο τους.

Μετά τον Μαρίνο Ουζουνίδη που παραχωρήθηκε το 1992 στον Παναθηναϊκό, ακολούθησαν ο Νίκος Κωστένογλου, ο οποίος μεταγράφηκε στην ΑΕΚ (1994), ο Χρήστος Μαλαδένης (1995) και ο Τριαντάφυλλος Μαχαιρίδης (1996) στην ίδια ομάδα, ο Ζήσης Βρύζας (1997) στον ΠΑΟΚ. Ο δρόμος άνοιξε και όλοι ήθελαν να αποκτήσουν πλέον ποδοσφαιριστές από την SKODA ΞΑΝΘΗ. Ο Κέλβιν Σέμπουε (1998) πήγε και αυτός στην ΑΕΚ, οι Παρασκευάς ’ντζας και Λουτσιάνο Ντε Σόουζα δόθηκαν το καλοκαίρι του 1998 στον Ολυμπιακό και ο ’κης Ζήκος στην ΑΕΚ. Το 1999 ο Στέλιος Βενετίδης μεταγράφηκε στον ΠΑΟΚ, ενώ σε αυτούς προστέθηκε και ο Χρήστος Πατσατζόγλου, ο οποίος υπέγραψε στον Ολυμπιακό και πολλοί άλλοι στην συνέχεια.

Σε «νέα τροχιά» πλέον η ομάδα, ακολουθεί μια πορεία που θα την ζήλευαν πολλοί και ήδη άρχισαν να την μιμούνται αρκετοί. Το ... οξυγόνο της η ΒΙΑΜΑΡ Α.Ε. αποτελεί τον καλύτερο οιωνό για τις μέρες που ξημερώνουν. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η αγωνιστική πορεία των τελευταίων χρόνων. Καθιερώθηκε πλέον στις 10 καλύτερες ελληνικές ομάδες και καλύτερη θέση στην οποία τερμάτισε ήταν η 5η, την περίοδο 2001-2002 οπότε και πέτυχε ένα μεγάλο στόχο την έξοδο στο Κύπελλο UEFA που υπήρξε όραμα όσων εργάστηκαν για την SKODA ΞΑΝΘΗ με προπονητή τον Νίκο Καραγεωργίου.
Πέρα από την πολύ καλή πορεία στο πρωτάθλημα έφτασε μια ανάσα στο να αγωνιστεί στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος αλλά αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την ΑΕΚ στην παράταση.

Η όρεξη είναι μεγάλη και λίγα χρόνια αργότερα η SKODA ΞΑΝΘΗ από την 5η θέση φτάνει ακόμη πιο ψηλά, ανεβαίνει και ακόμη έναν όροφο. Συγκεκριμένα την σαιζόν 2004-2005 τερματίζει 4η ενώ όπως και το 2001-2002 φτάνει στα ημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδος αλλά αποκλείεται από τον ’ρη.

Η έξοδος στο κύπελλο UEFA έρχεται για δύο χρόνια καθώς τόσο το 2004-2005 όσο και το 2005-2006 τερματίζει στις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη. Μετά την Λάτσιο, έρχεται η Αγγλική Μίντλεσμπρο με την οποία πραγματοποιεί φανταστική εμφάνιση στην Αγγλία αλλά οι ’γγλοι είναι αυτοί που προκρίνονται με τέρματα 2-0. Την επόμενη χρονιά αντιμετωπίζει την Ρουμάνικη Δυναμό Βουκουρεστίου που έχει νικηφόρο σερί 11 αγώνων. Ο Ντιέγκο Κιντάνα είναι αυτός που πετυχαίνει το 1ο τέρμα στην ιστορία της SKODA ΞΑΝΘΗ στην Ευρώπη λίγο πριν την συμπλήρωση του πρώτου 10λέπτου. Η συνέχεια δεν είναι ανάλογη καθώς οι Ρουμάνοι κερδίζουν με 3-4 μέσα στην Ξάνθη και 4-1 στο σπίτι του και με συνολικά τέρματα 8-4 προκρίνονται στους ομίλους του κυπέλλου UEFA.

Στην 2η 20ετία της Ξάνθη στα δρώμενα του ποδοσφαίρου πολλοί ήταν οι ποδοσφαιριστές που βοήθησαν με τις εμφανίσεις τους ώστε να διατηρηθεί η ομάδα υψηλά. Μαλαδένης Αλ, Καμαράκης, Τόγκου, Μαζάνης, Γιοβανούδης, Ζαπουνίδης, Κριεζής, Πασχαλάκης, Τσιτογιάννης, Μαρινάκης, Κεχαγιάς, Ταληκριάδης, Μαρτσέλο, Καραγεωργίου, Τζάτζος, Μπούτσεκ, Τεγγελίδης, Μπα, Χαλκίδης, Βρύζας, Κωστένογλου, Γελαδάρης, Γεωργούσης, Σαμαράς, Ουζουνίδης, Μίτεφ, Πάνου, Μελισσόπουλος, Χατζημωυσιάδης,

Το καλοκαίρι του 2004 πέρα από τις αλλαγές που πραγματοποιούνται στο ποδοσφαιρικό τμήμα έρχονται και αλλαγές στις εγκαταστάσεις. Μετά από πολλά χρόνια όπου ο ΑΟΞ και μετέπειτα SKODA ΞΑΝΘΗ έπαιζε στο γήπεδο της Ξάνθης δίπλα στον ποταμό Κόσυνθο, στην Βασιλίσσης Σοφίας ανήκουν στο παρελθόν καθώς η SKODA ΞΑΝΘΗ έχτισε δικό της γήπεδο στα Πηγάδια Ξάνθης, ακριβώς δίπλα στο αθλητικό κέντρο της ομάδας χωρητικότητας 7422 θεατών.


Όλη η φιλοσοφία του συλλόγου και το απόσταγμα της αθλητικής σκέψης των ιδρυτών του αποτυπώνονται στο έμβλημα της Ξάνθης, με τη μορφή του Θρακιώτη φιλοσόφου, Δημόκριτου του Αβδηρίτη (460-370 π.Χ.). Οι «φρουροί των συνόρων» επηρεασμένοι, προφανώς από το καθολικό μυαλό του Αβδηρίτη φιλοσόφου, έκαναν πράξη την θεωρία του για τον άνθρωπο, ότι «η κινητήρια δύναμη της δραστηριότητας του, με την οποία τόσα και τόσα πέτυχε στην ζωή, ήταν η ανάγκη�. Αυτή που τον οδήγησε στη σύσφιξη των σχέσεων του με τους άλλους ανθρώπους, ώστε να γίνει κοινωνικός και με την δημιουργία της γλώσσας, να συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη της Τέχνης και του Πολιτισμού».

Ο Δημόκριτος γεννήθηκε και έζησε στα ’βδηρα της Θράκης από το 460 έως το 370 π.Χ. και θεωρείται πατέρας της σύγχρονης ατομικής θεωρίας. Η ζωή του ήταν γεμάτη ταξίδια για την αναζήτηση της γνώσης. O Δημόκριτος, πέρα από τις αμέτρητες θεωρίες του, ήταν και θεμελιωτής της ηθικής αντίληψης για τη ζωή. Πίστευε πως ο σκοπός του ανθρώπου ήταν η ευτυχία, όχι μέσω των υλικών αγαθών όσο με τη γνώση του καλού, για την εσωτερική αρμονία και τη γαλήνη του.

Αυτή η ανάγκη για επικοινωνία και δράση, έγινε λάβαρο της αθλητικής διαπαιδαγώγησης των Ακριτών.

Το έμβλημα διατηρείται μέχρι και το 1991 όπου η ιδιοκτησία της ομάδας περνάει στα χέρια της ΒΙΑΜΑΡ Α Ε. . Η νέα ιδιοκτήτης (Βιαμάρ) , σεβόμενη την ιστορία της ομάδας και θέλοντας να τιμήσει όλους αυτούς που ήταν πάντα δίπλα στο σύλλογο, στο νέο έβλημα της ομάδας, διατήρησε τα στοιχεία του παλιού εμβλήματος.

ΠΗΓΗ:
http://www.skodaxanthifc.gr/

[trelamenos]

Ο Αθλητικός και Γυμναστικός Σύλλογος Καστοριάς ιδρύθηκε στις 6 Αυγούστου 1963 με την συνχώνευση των ομάδων της Καστοριάς: Άρη, Ατρόμητου και Ορεστειάδας. Ξεκίνησε απο τη Β΄ Εθνική και το 1974 ανεβηκε στην Α΄ Εθνική.
Έδρα της είναι το Εθνικό Στάδιο Καστοριάς, χωρητικότητας 10.000 θέσεων.

Χρώματα έχει το κόκκινο και κίτρινο και ως έμβλημα τον κάστορα.
Η Καστοριά, η ομάδα των Γουναράδων, γεννήθηκε το 1963 από τη συγχώνευση των τριών ομάδων που υπήρχαν μέχρι τότε στην Καστοριά, του Άρη, του Ατρομήτου και της Ορεστιάδας. Η δημιουργία της νέας ομάδας ήταν επιστέγασμα των προσπαθειών όλων εκείνων που έβλεπαν ότι ο νομός Καστοριάς χρειάζονταν τον δικό του εκπρόσωπο στον χώρο των μεγάλων του ποδοσφαίρου μας. Πράγματι οι θυσίες και οι κόποι των Καστοριανών πήραν "σάρκα και οστά" την αγωνιστική περίοδο 1973-1974, όταν η ομάδα τους, μετά από μια θριαμβευτική πορεία τερμάτισε πρώτη στον τρίτο όμιλο της Β' Εθνικής και μπήκε με το σπαθί της στη μεγάλη κατηγορία. Το ντεμπούτο της στην Α' Εθνική το έκανε στις 29 Σεπτεμβρίου 1974, όπου κέρδισε τον επίσης νεοφώτιστο ΠΑΣ Γιάννενα με 1-0 με γκολ του Ανέστη Αφεντουλίδη. Η ενδεκάδα με την οποία ξεκίνησε η Καστοριά τη χρυσή της εποχή στην Α' Εθνική είναι η εξής: Ερμείδης, Τσουλουκίδης, Γίτσης, Αργυρός, Παράσχος, Καραφέσκος, Καραχισαρίδης (64' Κόπανος), Αλεξιάδης, Σιάντσης, Κεσίδης, Αφεντουλίδης.


Ο σύλλογος της Καστοριάς ιδρύθηκε στις 06 Αυγούστου του 1963, μα μέχρι την περίοδο 1965-1966 αγωνιζόταν σαν Άρης Καστοριάς .
Την περίοδο 1966-1967 αγωνίζεται κανονικά σαν Α. Γ. Σ. Καστοριάς
"Καστοριά" και την περίοδο 1973-1974 ανέρχεται στην Α΄ Εθνική, τερματίζοντας πρώτος στον τρίτο όμιλο της Β΄ Εθνικής.

Αγωνιστική πορεία

* 1963 - 1974: Β΄ Εθνική
* 1974 - 1983: Α΄ Εθνική
* 1983 - 1992: Β΄ Εθνική
* 1992 - 1995: Γ΄ Εθνική
* 1995 - 1996: Β΄ Εθνική
* 1996 – 1997: Α΄ Εθνική
* 1997 - 1998: Β΄ Εθνική
* 1998 - 1999: Γ΄ Εθνική
* 1999 - 2000: Δ΄ Εθνική
* 2000 – 2001: Α΄ κατηγορία ΕΠΣ Καστοριάς
* 2001 – 2002: Δ΄ Εθνική
* 2002 - 2004: Γ΄ Εθνική
* 2004 - 2008: Β΄ Εθνική

Πρώτοι σε συμμετοχές και γκόλ
Οι πρώτοι σε συμμετοχές παίκτες όλων των εποχών της Καστοριάς είναι:

* Αλεξιαδης Λ.: 401 συμμετοχές
* Παράσχος Γ.: 392 συμμετοχές
* Σιάντσης: 381 συμμετοχές

Οι πρώτοι σκόρερ όλων των εποχών της Καστοριάς είναι:

* Αφεντουλίδης Αν.: 82 γκολ
* Μοσχοφίδης: 47 γκολ
* Λιόλιος Θ.: 46 γκολ

Τίτλοι
* Κυπελλούχος Ελλάδος: 1980

Γήπ. Ν. Φιλαδέλφειας: Καστοριά - Ηρακλής Θεσ.: 5-2

Η σύνθεση της κυπελλούχου ομάδας ήταν:

Σαργκάνης (Ερμείδης), Παράσχος (αρχηγός), Σημαιοφορίδης, Δίντσικος, Γρ. Παπαβασιλείου, Τσιρώνης, Αλεξιάδης, Σιαπανίδης, Κόπανος, Παπαβασιλείου, Βοϊτσίδης.


ΠΗΓΗ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE ... E%B9%CE%AC
http://www.kastoria-fc.com/

[trelamenos]

To 1966 ιδρύθηκε ο Γ.Σ ΚΑΛΛΙΘΕΑ με την συγχώνευση 5 ομάδων της Καλλιθέας. Οι ομάδες που δημιούργησαν το Γυμναστικό Σύλλογο Καλλιθέα ήταν ο ΕΣΠΕΡΟΣ, ο ΗΡΑΚΛΗΣ η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ, ο ΚΑΛΛΙΘΑΙΚΟΣ & ο ΠΥΡΣΟΣ.

Το 1969 ανέβηκε για πρώτη φορά στη Β΄Εθνική σε αγώνα μπαράζ με το Κορωπί στο στάδιο της Χαλίδας νικώντας. Η Καλλιθέα νίκησε με γκολ του Γ. Μαξούρη στην παράταση.

Το 1993 άλλαξε την πρώτη ονομασία της Γυμναστικός Σύλλογος Καλλιθέα σε ΓΣ ΠΑΕ Καλλιθέα.

Η έδρα της είναι το Στάδιο Καλλιθέας "Γρηγόρης Λαμπράκης".
Από το 2002 έως το 2006 αγωνιζόταν στη Α΄Εθνική.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ



1966-69 ΤΟΠΙΚΟ Α' ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΕΠΣΑ

1969-74 Β' ΕΘΝΙΚΗ

1974-75 ΕΘΝΙΚΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ

1975-82 Β' ΕΘΝΙΚΗ

1982-87 Γ' ΕΘΝΙΚΗ

1987-90 Β' ΕΘΝΙΚΗ

1990-93 Γ’ ΕΘΝΙΚΗ

1993-94 Β' ΕΘΝΙΚΗ

1994-97 Γ’ ΕΘΝΙΚΗ

1997-02 Β’ ΕΘΝΙΚΗ

2002-03 Α' ΕΘΝΙΚΗ

2003 -04 Α' ΕΘΝΙΚΗ

2004-06 Α' ΕΘΝΙΚΗ

2006-07 Β' ΕΘΝΙΚΗ



Από τη συγχώνευση του 1966 μέχρι το 2004 (38 περίοδοι) ο Γ.Σ. ΚΑΛΛΙΘΕΑ αγωνίστηκε:

*
4 φορές στην Α' Εθνική (2002, 2003, 2004, 2005).
*
21 φορές στη Β' Εθνική (1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1987, 1988, 1989, 1993, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001).
*
15 φορές σε πρωτάθλημα 3ης ιεραρχικά κατηγορίας, εκ των οποίων: 4 στην Α' ΕΠΣΑ (1966, 1967, 1968, 1975) και 11 στη Γ' Εθνική (1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1990, 1991, 1992, 1994, 1995, 1996)

ΠΗΓΗ:
http://www.kallitheafc.gr/
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE% ... %93.%CE%A3.

[trelamenos]

Ιδρύθηκε ανεπίσημα το 1954 και επίσημα το 1955 από φτωχούς πρόσφυγες- βιοπαλαιστές της κοινότητας Ελευθερίου (Χαρμανκιοϊ), με την ονομασία Π.Ε.Ν.Χ (ποδοσφαιρική ένωση Χαρμανκιοϊ), ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ" προς τιμή της κοινότητας Ελευθερίου. Μερικοί από τους συντελεστές της ίδρυσης του ήταν οι: Ευθυμιάδης Ι., Σινόπουλος Μ., Ρούσσος Π., Ζλάτος, Γερασίμου, Καραβασίλης Β., Μπέρδος, Γκούρλης, Χασάπης Α., Βογιατζής Χ., Τζιτζιλόγλου, Αράπογλου κ.α. Πρόεδροι που διεδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην ιστορία του είναι οι Ευθυμιάδης Ι., Καραβασίλης Β., Αράπογλου μ., Ξανθόπουλος Ο., Χ'σάββας Ν., Μπινάζης Ι., Κιλλής Π.
ΠΗΓΗ:
http://www.eleftherio-kordelio.gr/gr/kp ... logoi.aspx
http://www.eleftheriakos-fc.gr/

[trelamenos]

Η ιδέα για την δημιουργία ποδοσφαιρικής ομάδος βρίσκεται στα βάθη της δεκαετίας του 1950-60. Πριν το 1950 γίνονταν προσπάθειες για δημιουργία ομάδος, υπήρχαν και τότε αξιόλογοι ποδοσφαιριστές όπως και τα τοπικά ή κοινοτικά πρωταθλήματα , οι δυσκολίες όμως της εποχής, η έλλειψη οργάνωσης και τα λίγα μέσα που διαθέτανε δεν επέτρεπαν την υλοποίηση του ονείρου.

Η πρώτη προσπάθεια για την δημιουργία ποδοσφαιρικής ομάδας έγινε το 1958 με την τότε ΑΣΠΙΔΑ Καλυβίων, η οποία όμως για άγνωστους λόγους δεν καρποφόρησε και έτσι αφού ωρίμασε η ιδέα μετά από δύο χρόνια και με την πρωτοβουλία δύο-τριών ανθρώπων αποφασίστηκε η υποβολή αίτησης για την έγκριση καταστατικού η οποία υποβλήθηκε την 18-5-1960.

Με την υπ� αριθμ. 79/1960 απόφαση του Πρωτοδικείου Έδεσσας επικυρώνεται και εγκρίνεται το 1ο Καταστατικό του Συλλόγου και ενεγράφη στα βιβλία των σωματείων του Ν. Πέλλας με την επωνυμία ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ "Ο ΑΠΟΛΛΩΝ'' με έδρα την κοινότητα Καλυβίων και έμβλημα το κεφάλι του ΑΠΟΛΛΩΝΑ.

Πρωτεργάτες της ίδρυσης του συλλόγου αλλά και της κινητοποίησης του κόσμου φέρεται να είναι οι : ΜΗΝΑΣ Βασίλειος και ΚΥΡΙΑΤΖΗΣ Κων/νος.

Ο σύλλογος από τον τα τέλη του 1966 έως και το 1969 αδρανοποιείται λόγω σοβαρών προβλημάτων στην λειτουργία του. Η θέληση όμως του κόσμου δεν θα άφηνε την προσπάθεια να πάει χαμένη και έτσι η γενική συνέλευση της 29-10-1969 με την παρουσία τριάντα επτά (37) μελών , αποφάσισε την επαναλειτουργία του συλλόγου και με την υπ� αριθμ. 168/1969 αποφάσεως του Πρωτοδικείου Έδεσσας τροποποιήθηκε και τέθηκε σε ισχύ το αρχικό καταστατικό, με νέα διοίκηση και πρώτο Πρόεδρο μετά την τριετή διακοπή τον νεαρό τότε ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ Θωμά.

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ξεκινώντας από την Γ ερασιτεχνική κατηγορία κατάφερε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα να ανέβει δύο κατηγορίες και να αντιμετωπίζει με αξιώσεις σχεδόν όλες τις κορυφαίες ομάδες του Νομού, διεκδικώντας πάντοτε μία καλή θέση στον πίνακα της βαθμολογίας. Μερικές από τις ομάδες εκείνης της εποχής : Αετός Σκύδρας , Αναγέννηση Γιαννιτσών, Αλμωπός Αριδαίας, Απόλλων Κρύας Βρύσης, Εδεσσαϊκός, Ηρακλής ’Ασπρου, Ολυμπιακός Γαλατάδων, Φίλιππος Σταυροδρομίου και άλλες ακόμη μικρότερης δυναμικότητας .

ΠΗΓΗ:
http://homepages.pathfinder.gr/apollon_kalivion/

[trelamenos]

Ιδρύθηκε το έτος 1927 αρχικά σαν «Νυχτερινή Σχολή Βιλλανόβας» (πρώην ονομασία του Παραδεισίου). Το όνομα «Κλεάνθης» το πήρε από το φιλόσοφο της αεχαιότητας Κλεάνθη Φλεάντλη.
Σε διάστημα λίγων μηνών άρχισε να λειτουργεί θεατρικό τμήμα. Δίνονταν θεατρικές
παραστάσεις με μουσική, τραγούδια κι απαγγελίες που πάντα κατέληγαν σε χορό.
Απ’ τις εισπράξεις των θεατρικών παραστάσεων ιδρύθηκε πλούσια βιβλιοθήκη που
περιείχε 8.000 τόμους. Γίνονταν επίσης νυχτερινά μαθήματα. Το πρώτο Χριστουγεννιάτικο δέντρο που στολίστηκε στο νησί της Ρόδου ήταν αυτό του Συλλόγου «Κλεάνθης».
Το 1932 εμφανίστηκε η ποδοσφαιρική ομάδα του «Κλεάνθη» που ήταν παράρτημα της Νυχτερινής Σχολής. Το 1937 διαλύθηκε από τον Ιταλό διοικητή Ντε Βέκκι και κατασχέθηκαν τα περισσότερα βιβλία της βιβλιοθήκης. Στο τέλος του 1942 ξαναεμφανίζεται η ποδοσφαιρική ομάδα και για να διατηρήσει τον αθλητισμό της έκανε λαϊκό συσσίτιο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Η ποδοσφαιρική ομάδα βρίσκεται στην Α’ Ερασιτεχνική κατηγορία Δωδεκανήσου.

ΠΗΓΗ:
http://www.dimospetaloudon.gr/html/sports.asp

[trelamenos]

Ηταν το 1956 όταν μια παρέα νέωνθέλησε ναφτιάξει μια ποδοσφαιρική ομάδα, μια ομάδα''τηςγειτονιάς''. Οι νέοι εκείνης της εποχής, μην έχοντας πολλά ενδιαφέροντα, βρήκαν σαν μόνη διέξοδο το ποδόσφαιρο. Εργαζόμενοι οι περισσότεροι από αυτούς σε αγροτικές κυρίως δουλειές, είχαν το ποδόσφαιροσαν έναν τρόπο ψυχαγωγίας γιατί όχι και ξεκούρασης.
Προσπάθησαν -και τα κατάφεραν - να δημιουργήσουν μια κανονική εντεκάδα με αναπληρωματικούς ώστε να μπορέσουν να συμμετάσχουν στο υποτυπώδες τοπικό πρωτάθλημα της τότε εποχής. Ήταν πρόκληση για αυτούς να συναγωνιστούν τις ομάδες της Ακράτας, του Διακοφτού, του Δερβενίου, που είχαν και αυτές με τη σειρά τους δημιουργηθεί από παρέες στις γειτονιές. Αξίζει να αναφερθούμε στα μεγάλα… ντέρμπι της εποχής, όπως αυτά με την Ακράτα και το Δερβένι.

Οι ποδοσφαιριστές της Θύελλας ( το όνομα της οποίας προήλθε τυχαία από τους παίκτες, μετά από μια προπόνηση, συνεπαρμένοι από το ψευδώνυμο "Μαύρη Θύελλα" του Παναιγιαλείου ) δεν είχαν καμία σχέση με τους σημερινούς παίκτες. Θα λέγαμε ότι οι εμφανίσεις και τα παπούτσια αποτελούσαν… είδος πολυτελείας. Υπήρχαν μάλιστα παίκτες που συνήθισαν να παίζουν με αρβύλες ή πάνινα παπούτσια. Όσο για τις εμφανίσεις, ήταν φανέλες με αυτοσχέδια σχήματα κολλημένα πάνω τους. Το σήμα της ομάδας τότε ήταν το αστέρι. Η πρώτη (ανεπίσημα) επίσημη στολή της ομάδας προήλθε μετά από έναν αγώνα-στοίχημα με την τοπική ομάδα του Δερβενίου. Ο νικητής θα είχε την τιμή να φορέσει την στολή του Παναθηναϊκού! Μέσω γνωριμιών υπήρξε τότε μια δωρεά για τους νέους της περιοχής, μια στολή ομάδας και δύο μπάλες. Το ντέρμπι έδειξε νικήτρια την ομάδα της Αιγείρας και έτσι γεννήθηκε η φιλοδοξία για την δημιουργία ενός συλλόγου. Βέβαια εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανένα αναγνωρισμένο σωματείο ούτε καν επίσημο τοπικό πρωτάθλημα. Η μεγάλη ''γειτονιά'' της Αιγείρας έδειξε από τότε ότι μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στα αθλητικά δρώμενα της περιοχής.
Θα ήταν παράληψη να μην πούμε ότι η Θύελλα είχε την τύχη να παίζει στο δικό της "γήπεδο". Ο χώρος όπου βρίσκεται το σημερινό γήπεδο ήταν τότε μια τεράστια σε έκταση αλάνα από άμμο. Την έκταση αυτή είχαν καταφέρει να διαμορφώσουν έτσι οι παίκτες, όταν πολλές φορές σκέπαζαν τις λακκούβες ή μοίραζαν την άμμο με φτιάρα και αξίνες. Το … ''φονικό όπλο'' της ομάδας ήταν η άμμος. Οι παίκτες συνηθισμένοι στη μορφολογία του γηπέδου είχαν την αντοχή να τρέχουν για 90' λεπτά. Οι φιλοξενούμενες ομάδες όμως δύσκολα έβγαζαν το δεύτερο ημίχρονο.
Όμως το γήπεδο, η ομάδα και όλες οι φιλοδοξίες της εποχής είχαν άδοξο τέλος όταν στις αρχές τις δεκαετίας του εξήντα μια καταστροφική πλημμύρα έκοψε στην κυριολεξία το γήπεδο στην μέση. Αυτό ήταν ''το κύκνειο άσμα'' της πρώτης Θύελλας αφού η κατάσταση του γηπέδου αλλά και η μετέπειτα υποχρεώσεις των παικτών άφησαν ένα μεγάλο κενό - περίπου είκοσι χρόνων.
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την δεκαετία μεταξύ 1970-1980 σαν εποχή αναβάθμισης της περιοχής μας. Η δημιουργική ανησυχία των νέων της εποχής είχε σαν αποτέλεσμα το 1970 να ιδρυθεί ο τότε Ε.Σ.ΝΑΙ. και σημερινός Πολιτιστικός Σύλλογος Αιγείρας. Οι ενέργειες και το ενδιαφέρον όλων των μελών του ήταν τόσο μεγάλο που για να 'απαλλαγούν' σαν σύλλογος από επιπλέον υποχρεώσεις κίνησαν όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για την ίδρυση δύο νέων φορέων: του Εμπορικού συλλόγου και του Αθλητικού συλλόγου.

Έτσι το 1980 μετά την απόφαση του πρωτοδικείου των Καλαβρύτων ιδρύθηκε ο ''Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Θύελλα Αιγείρας''.

H πρώτη διοίκηση του Συλλόγου και τα πρώτα αθλούμενα μέλη της. Πρόεδρος: Πίμπας Κων/νος, Αντ/δρος: Καλλιανιώτης Κων/νος, Ταμίας: Λίβας Σωτήριος, Γεν.Γραμματέας: Γεωργιάδης Φώτης, Γεν.Αρχηγός: Φακίτσας Γεώργιος, Έφορος υλικού: Δημητρακόπουλος Απόστ., Ειδ.Γραμμ: Σωτηρόπουλος Σωτήριος, Αναπλ.Μέλη: Καράμπελας Νικόλαος, Οικονόμου Δημήτριος, Παπαχριστόπουλος Χαρίλαος. Ποδοσφαιριστές: Αγγελετόπουλος, Ανδρικόπουλος, Μιχαλάς, Κούρτης, Ψαρράκος, Μανωλόπουλος, Μάντζος, Γρηγοριάδης Λ., Οικονόμου Γρ. Κυριακόπουλος, Γαρουφαλής, Παναγόπουλος, Τζώρτζης, Παπαγαλάνης, Αλεξόπουλος Αθ. Μπασιάκος, Σιαφλάς, Ζήνδρος, Ευσταθίου, Ντόκος Σπ., Ρόζος, Αναγνωστόπουλος Π., Λιόπετας Αν.
Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν διοίκηση και ποδοσφαιριστές ήσαν πάρα πολλά: 1) Δεν υπήρχε γήπεδο με αποτέλεσμα να πηγαινοέρχονται στην Ακράτα.
2) Ελλείψει χρημάτων, δεν ήταν δυνατόν η πρόσληψη προπονητή.
3) Η ομάδα της Ακράτας είχε δεσμεύσει τουλάχιστον δέκα ποδοσφαιριστές από την Αιγείρα επειδή είχε ιδρυθεί πολύ νωρίτερα από εμάς.
4) Πολλά παιδιά ήσαν από τα γειτονικά χωριά και αναγκάζονταν να πάνε σπίτια τους αργά το βράδυ, αφού μετά το σχολείο περίμεναν να κάνουν προπόνηση το απόγευμα, νηστικοί και εξαντλημένοι.
Η επίσημη ποδοσφαιρική ομάδα της Αιγείρας (πόθος γενεών και γενεών στην περιοχή) γεννήθηκε και ήταν έτοιμη να εισέλθει στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της περιοχής δυναμικά και με πολλές προοπτικές. Η νέα αυτή ομάδα με εφόδιο των ενθουσιασμό και το πείσμα έμαθε από νωρίς να κερδίζει. Οι αρχικές θετικές της εμφανίσεις και τα εξ'ίσου καλά αποτελέσματα που έφερνε κατέπληξαν τους πάντες. Η ομάδα κατάφερνε κάθε χρόνο να πλασάρεται σε καλές βαθμολογικές θέσεις και έτσι βελτίωνε συνεχώς την εικόνα της προς τα έξω. Το μόνο πρόβλημα της ομάδας ήταν ότι δεν είχε γήπεδο και η ταλαιπωρία να μετακινείται για τα παιχνίδια και τις προπονήσεις, στο γήπεδο της Ακράτας ή της Ροδιάς που είχε δηλώσει για έδρες, ήταν μεγάλη.
Παρ'όλα αυτά τα προβλήματα κατορθώσαμε ταυτόχρονα με την ίδρυση της ομάδας να συμμετάσχουμε στο τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και με την αρμονική συνεργασία διοίκησης και ποδοσφαιριστών να έχουμε μια καλή πορεία στο πρωτάθλημα.
Πέρα απ'όλα αυτά ο βασικός σκοπός της διοίκησης ήταν η ίδρυση κοινοτικού γυμναστηρίου. Ο σκοπός αυτός επιτεύχθηκε το 1985 μετά από πολλές προσπάθειες και αφού η κοινοτική αρχή μας πρόσφερε μια έκταση περίπου 20 στρεμ. στις εκβολές του ποταμού Κριού. Ο δρόμος για το στόχο που είχε βάλει η διοίκηση είχε ανοίξει το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Με αρωγό την κοινότητα και με ευθύνη της τότε διοίκησης ξεκίνησε το έργο. Το πρώτο κάλεσμα για οικονομική βοήθεια έγινε στους κατοίκους της Αιγείρας.
Με πρωτοβουλία του τότε προέδρου της ομάδας Πίμπα Κων/νου, έγινε συγκέντρωση στην πλατεία της Αιγείρας με θέμα: 'Ίδρυση κοινοτικού γυμναστηρίου'. Η ανταπόκριση των κατοίκων ήταν αξιέπαινη αφού πρόσφεραν το ποσό των 2,5 εκ.(2.500.000δρχ) περίπου, που έπιασαν αμέσως τόπο αφού την επόμενη χρονιά η ομάδα είχε το δικό της γήπεδο. Γι'αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η ομάδα δεν ξεχνά ποτέ αυτή την προσφορά των κατοίκων της και θα προσπαθεί το όνομα της Αιγείρας να το κάνει γνωστό πέρα από τα όρια του νομού της με την πλέον αρμόζουσα αθλητική συμπεριφορά και αξιοπρέπεια.
Την επόμενη χρονιά η ''ΘΥΕΛΛΑ ΑΙΓΕΙΡΑΣ'' γράφει την δική της ιστορία. Έχοντας δικό της γήπεδο κατορθώνει να μαζέψει όλα τα ταλέντα της περιοχής, κάνοντας σωστή υποδομή. Προσλαμβάνει κάθε χρόνο προπονητή για την αξιοποίηση των ταλέντων και την καλή πορεία της ομάδας.
Σε ερώτηση που κάναμε στον πρώτο πρόεδρο της Θύελλας Αιγείρας Κων/νο Πίμπα, ''ποιες ήταν οι σημαντικότερες στιγμές σας τη δεκαετία που μας πέρασε'' (καλές ή κακές), μας απάντησε:
Στις καλές στιγμές είναι η ίδρυση του Σωματείου και η αποπεράτωση του κοινοτικού γυμναστηρίου που χάρις σ'αυτό η Θύελλα συνεχίζει της ιστορία της. Αξίζει να αναφερθείτε σε ένα σημείο που έχει ιδιαίτερη ευαισθησία και το τονίζω κάθετα: "την άμεπτη συμπεριφορά σε ήθος και αγωνιστικότητα των ποδοσφαιριστών και κάνω έκκληση λόγω πείρας οι μετέπειτα διοικήσεις να αγκαλιάσουν τους ποδοσφαιριστές διότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να επιτύχουν στο έργο τους.
Στις κακές στιγμές θέλω να αναφερθώ σε ένα περιστατικό που συνέβη όταν σαν αντιπρόεδρος της τότε διοίκησης όταν αναλάβαμε τα καθήκοντα μας, είχα δηλώσει ότι είμαστε από τα πλέον έμπειρα μέλη του σωματείου και δεν δικαιολογείται να γίνουν σοβαρά λάθη. Κατά την περίοδο του πρωταθλήματος, και ενώ όλα πήγαιναν καλά η κακή συμπεριφορά του τεχνικού μας (Νίκο Κόχλια) άρχισε να δημιουργεί προβλήματα, που στη συνέχεια έγιναν πάρα πολύ σοβαρά. Αποτέλεσμα όλων αυτών να δημιουργηθεί μια διαφωνία μεταξύ της διοίκησης και στις 21 Ιουλίου να συγκληθεί έκτακτη γενική συνέλευση η οποία βοήθησε ώστε να υπάρξει πνεύμα συνεργασίας και κατανόησης για την καλύτερη πορεία της.
Η ομάδα αγκαλιάζεται από τους φιλάθλους
Ο Πάνος Διαμαντόπουλος που ήταν πρόεδρος το 1982-83', μας απάντησε ότι θέλει να θυμάται μόνο τις ευχάριστες στιγμές που είναι η πρώτη άνοδος της ομάδας στη Β' ερασιτεχνική κατηγορία επί προεδρίας του. Συγκεκριμένα μου είπε ότι η Θύελλα σε κάθε εκτός έδρας αγώνα της συνοδευόταν από πενήντα αυτοκίνητα που πανηγύριζαν μετά από κάθε νίκη κορνάροντας. Η ομάδα μας γίνεται αντικείμενο λατρείας από τους φιλάθλους μας αλλά και από τους αντιπάλους της. Το όνομα ΘΥΕΛΛΑ ΑΙΓΕΙΡΑΣ ακούγεται σε όλο το Νομό.
Κατά τη χρονική περίοδο 1987-88' πρόεδρος ήταν ο Κων/νος Δημόπουλος ο οποίος μας είπε ότι η κακή στιγμή για αυτόν ήταν ότι την προηγούμενη χρονιά μετά από τραγικά λάθη της προηγούμενης διοίκησης η ομάδα είχε πέσει στην Γ' κατηγορία. Σοβαρή δικαιολογία της τότε διοίκησης ήταν ότι είχε ασχοληθεί με την ίδρυση του κοινοτικού γυμναστηρίου και κάπου παραμέλησαν την ομάδα. "Στις καλές στιγμές είναι η ιστορική απόφαση που πήραμε την χρονιά αυτή, ήταν ότι θα έπαιζαν ποδοσφαιριστές μόνο από την περιοχή μας, σταματώντας έτσι την συνεργασία μας με τους ποδοσφαιριστές που προηγούμενες διοικήσεις είχαν φέρει από την Αθήνα για να μας βοηθήσουν. Τους ευχαριστούμε πολύ, διότι με την πείρα τους βοήθησαν τα δικά μας παιδιά να αναδειχθούν έτσι ώστε να κρατούν μόνοι τους την ομάδα στις πλάτες τους, πράγμα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα".
Δεν είναι λίγες οι φορές που παρακολουθώντας παιχνίδια της Θύελλας ακούω ανθρώπους να αναπολούν τις εμφανίσεις που έκανε η ομάδα παλιότερες εποχές. Συγκεκριμένα η περίοδος στην οποία η Θύελλα έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις της είναι αυτή στα τέλη τις δεκαετίας του 80' έως το 1995.
Η ομάδα είχε την ατυχία το 1988 να υποβιβαστεί στην τρίτη κατηγορία. Το γεγονός αυτό έδωσε στους παίκτες το κίνητρο να παίξουν για την φανέλα και πάνω απ' όλα ποδόσφαιρο που θα άρεσε στον κόσμο. Φυσικό επακόλουθο ήταν την επόμενη χρονιά να πανηγυρίσουμε στην Αιγείρα τον τίτλο του Πρωταθλητή 1989-1990. Την αμέσως επόμενη χρονιά η ομάδα έχασε από καθαρή τύχη την άνοδο στην Α' κατηγορία καθώς τερμάτισε 3η στον βαθμολογικό πίνακα. Οι δύο αυτές χρονιές χαρακτηρίζονται από πολλούς ως η καλύτερη περίοδος της Αιγείρας. Η περίοδος που έπαιξε το πιο εντυπωσιακό ποδόσφαιρο.
Από το 1991 και μετά η ομάδα ήταν σταθερή όσο ποτέ. Πρωταγωνιστούσε κάθε χρόνο στο πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας διεκδικώντας πάντα μια θέση για την άνοδο. Για πρώτη φορά στα χρονικά η συμμετοχή στις προπονήσεις και η όρεξη των παικτών για ποδόσφαιρο ήταν τέτοια που κάθε απόγευμα το γήπεδο της Αιγείρας ήταν γεμάτο, όχι μόνο από παίκτες αλλά και θεατές. Στις παραμονές των αγώνων οι συζητήσεις στα καφενεία είχαν πρώτο θέμα την Θύελλα. Ο κόσμος ακολουθούσε την ομάδα στα εντός και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το 1994 η ομάδα από καθαρή ατυχία δεν γιόρτασε την άνοδο στην Α' Κατηγορία.
Μετά το 1995 η ομάδα κινήθηκε στην μετριότητα. Οι ανακατατάξεις στην Διοίκηση και στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας την αποσυντόνισαν. Δημιουργήθηκαν προβλήματα και αντιδράσεις μετά τις επιλογές της Διοίκησης για μεταγραφές που δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο παραγκωνισμός των τοπικών παικτών είχε σαν αποτέλεσμα εσωτερικές διαμάχες και προσωπικές αντιπαλότητες. Έτσι κάθε χρόνο η Θύελλα προσπαθούσε για την σωτηρία της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η παραμονή της στη κατηγορία κρίθηκε στις τελευταίες αγωνιστικές.

Το 1999 η νέα Διοίκηση άλλαξε ριζικά τους προσανατολισμούς της ομάδος.Μετά από γενικήσυνέλευσητων μελών της αποφασίστηκε η Θύελλα να στηριxτεί αποκλειστικά στα παιδιά της Αιγείρας. Δύο χρόνια αργότερα οι προσπάθειες τις Διοίκησης φαίνεται να αποδίδουν.


Ημερομηνία ίδρυσης: 1980
Χρώμα: Άσπρο - Μαύρο
Έμβλημα: Το κριάρι
Έδρα: Γήπεδο Αιγείρας Αχαϊκής
ΠΗΓΗ:
http://www.aigeiraspor.8m.com

[trelamenos]

Το παιχνίδι με μπάλα δεν ήταν άγνωστο στην αρχαία Ελλάδα. Οπως επίσης και παρόμοια παιχνίδια σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς. Είναι, όμως, γενικώς παραδεκτό ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν αποτελεί συνέχεια και εξέλιξη των διάσπαρτων ανά τους αιώνες αρχαίων παιχνιδιών με «σφαίρες». Διαμορφώθηκε στην αποικιοκρατική Μ. Βρετανία μετά τα μέσα του 19ου αιώνα κι από εκεί πέρασε στην ηπειρωτική Ευρώπη. Και στην Ελλάδα, βεβαίως, με κάποια καθυστέρηση...
Πότε ακριβώς εμφανίζεται το ποδόσφαιρο στη χώρα μας είναι κάπως νεφελώδες. Πάντως, όσοι έχουν ασχοληθεί με την ιστορία του, συμφωνούν ότι η δημιουργία των πρώτων άτυπων ποδοσφαιρικών ομάδων στον ελλαδικό χώρο έγινε λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς του 1896.

ρία χρόνια αργότερα θα διεξαχθούν οι πρώτοι ποδοσφαιρικοί αγώνες μεταξύ σωματείων. Η διάδοσή του, όμως, και η αισθητή ενασχόληση μ αυτό θα γίνει τα χρόνια 1905-1907, όταν θα διοργανωθεί και το πρώτο «πρωτάθλημα».

Οι πρόσφυγες
Μαζικό χαρακτήρα θα πάρει, βεβαίως, μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την εγκατάσταση των προσφύγων. Οι Ελληνες, άλλωστε, φαίνεται να πρωτόπαιξαν και να πρωτοκαλλιέργησαν ποδόσφαιρο στις μικρασιατικές ακτές τις αρχές της δεκαετίας του 1890.

Σχεδόν ταυτόχρονα ή λίγο αργότερα πρέπει να παιζόταν περιστασιακά στη Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά και την Αθήνα.

Η συνηθισμένη εξήγηση που δίνεται είναι ότι εμφανίστηκε σε περιοχές που είχαν μεγαλύτερη επαφή με τη Δ. Ευρώπη και ειδικά την Αγγλία, την αδιαμφισβήτητη πατρίδα του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Θεωρείται βέβαιο ότι το νέο άθλημα έγινε γνωστό από πληρώματα αγγλικών και γαλλικών πλοίων, τα οποία άραζαν εκείνη την περίοδο σε λιμάνια του ελλαδικού χώρου.

Ασφαλώς στους «εισαγωγείς» πρέπει να προστεθούν και όσοι Ελληνες της διασποράς το είχαν γνωρίσει και κλωτσούσαν ή έβλεπαν μπάλα στην Αγγλία ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου είχε ήδη διαδοθεί τα τελευταία 20-30 χρόνια του 19ου αιώνα.

Ετσι κι αλλιώς, το ποδόσφαιρο καθυστέρησε κάπως να έρθει στη χώρα μας. Τουλάχιστον σε σχέση με τα άλλα νεότερα αθλήματα.

Εναν χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας μεταφράζεται από τ αγγλικά στα ελληνικά περίληψη των ποδοσφαιρικών κανονισμών που έχουν διαμορφωθεί στη Μ. Βρετανία (πλήρης μετάφραση θα γίνει τρία χρόνια αργότερα).

Δεν είναι ευκρινές αν η πρώτη απόδοση των κανονισμών εντάσσεται στο πλαίσιο της προετοιμασίας των Αγώνων ή απλώς ο φίλαθλος Ελληνας του Λονδίνου Α. Βλαστός, μεταφράζει από αγάπη για το άθλημα. Το φαινόμενο, άλλωστε, να προηγείται η δημοσίευση γυμναστικών-αθλητικών κανονισμών από τη διεξαγωγή και τη διάδοση μιας συγκεκριμένης «παιδιάς» δεν είναι κάτι άγνωστο. Το ίδιο συνέβη, λόγου χάρη, με το μπάσκετ κ.ά.

Η αντικατάσταση
Ο αρχαιοπρεπής όρος «ποδοσφαίρισις» επιλέγεται από τους πρώτους μεταφραστές του κανονισμού για ν αποδώσει στα ελληνικά το αγγλικό football. Πολύ γρήγορα, όμως, θ αντικατασταθεί από το απλοελληνικό «ποδόσφαιρο».

Πάντως, στο πρόγραμμα των πρώτων Ολυμπιακών (καταρτίστηκε το 1895) γινόταν η σκέψη να περιληφθεί, αλλά τελικά αυτό δεν έγινε.

Ο πρώτος «ιστορικός» των Ολυμπιακών Αγώνων Ι. Χρυσάφης γράφει ότι εξαιρέθηκε «διότι αφ' ενός μεν ήτο σχεδόν εντελώς άγνωστος εν Ελλάδι, μόλις κατά το προηγούμενον έτος εισαχθείσα εις το Λύκειον Διοσκουρίδου και τον Εθνικόν Γυμναστικόν Σύλλογον, χωρίς εν τούτοις να κατορθωθή η συγκρότησις ομάδος δυναμένης να παίξη καθ όλους τους κανόνας και επί ολόκληρον τον τεταγμένον χρόνον την παιδιά, εξ άλλου δε διότι η Επιτροπή (διεξαγωγής των Αγώνων) ήτο της γνώμης ότι το αγώνισμα τούτο δεν θα προσήλκυεν...».

ΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ
«Οι πρώτοι σπόροι του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα ρίχτηκαν σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη που υπήρξαν τα κέντρα από τα οποία ξεκίνησε. Ο Εθνικός και αργότερα ο Πανελλήνιος στην Αθήνα, ο Πειραϊκός Σύνδεσμος, η Ουνιόν Σπορτίβ στη Θεσσαλονίκη, ο Πανιώνιος και ο Απόλλων στη Σμύρνη και η Πέρα Κλουμπ στην Κωνσταντινούπολη, εκαλλιέργησαν και διέδωσαν το ποδόσφαιρο με πρωτόγονα στην αρχή μέσα και παρά την αντίδραση μεγάλης μερίδος της κοινωνίας» (αποσπάσματα από την πρώτη ποδοσφαιρική «ιστορία» του καθηγητή Οδ. Τσούτσου).

ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ
Η παρουσίαση των αγγλικών κανονισμών του ποδοσφαίρου στην ελληνική γλώσσα από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 αποτελεί ένα κομβικό σημείο για την εμφάνιση και ανάπτυξη του ποδοσφαίρου. Ετσι «εμυήθησαν δια πρώτην φοράν οι φίλαθλοι». Η «λεπτομερεστάτη περιγραφή των κυριωτάτων φάσεων της παιδιάς, έδωσεν εις αυτούς (φιλάθλους και παίκτες) τελειοτέραν ιδέαν της όλης διεξαγωγής και διευκόλυνε την συγκρότησιν των πρώτων ελληνικών ομάδων και την τέλεσιν των πρώτων εν τω Νέω Φαλήρω ποδοσφαιρικών συναντήσεων» (επισημάνσεις του «πατέρα» της ελληνικής γυμναστικής Ι. Χρυσάφη).

ΤΑ... ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Το 1899 οι πρώτοι «επίσημοι» αγώνες

Το 1899 θα πραγματοποιηθούν στο γήπεδο του Ποδηλατοδρομίου στο Νέο Φάληρο (όπου και το κατοπινό γήπεδο Καραϊσκάκη) από τον Σύνδεσμο Ελληνικών Γυμναστικών και Αθλητικών Σωματείων (τότε ΣΕΓΑΣ) οι πρώτοι «επίσημοι» ελληνικοί ποδοσφαιρικοί αγώνες. Τη χρονιά αυτή μπορούν να τοποθετηθούν και τα γενέθλια του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν υπάρχουν ακόμη, βεβαίως, αμιγείς ποδοσφαιρικοί σύλλογοι. Λειτουργούν μόνο κάποια ποδοσφαιρικά τμήματα στα πρώτα μεγάλα γυμναστικά και αθλητικά σωματεία. Τόσο στον καθαυτό ελληνικό χώρο, όσο και σε άλλες περιοχές του ελληνισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι συνήθως οι ποδοσφαιριστές είναι αθλητές άλλων αγωνισμάτων.

Πρωτοπόρος εμφανίζεται ο Ποδηλατικός Σύνδεσμος Αθηνών. Το 1898 έχει νοικιάσει από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων το φαληρικό ποδηλατοδρόμιο, όπου και ο μοναδικός επίσημος χώρος «ποδοσφαιρίσεως».

Ανάμεσα στ' άλλα, λειτουργεί εκεί και «ποδοσφαιρικόν ασκητήριον». Ο ίδιος εξέδιδε και περιοδικό στο οποίο θα δημοσιευτούν οι πρώτοι αναλυτικοί και πλήρεις κανονισμοί για την «παιδιά» (μεταφραστής είναι ο νεαρός τότε γυμναστής Ι. Χρυσάφης). Ο ΠΣΑ οργανώνει ποδοσφαιρικούς αγώνες μεταξύ ομάδων των μελών του (άνοιξη 1899).

Η ομάδα του, μαζί με τα ποδοσφαιρικά τμήματα του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και του Εθνικού ΓΣ, θ αγωνιστούν στο πλαίσιο του «Πρωταθλήματος» του ΣΕΓΑΣ (φθινόπωρο του 1899).

Παραδόξως, στην πρώτη αυτή ποδοσφαιρική συνάντηση δεν σημειώνεται η παρουσία του Πειραϊκού Συνδέσμου. Ενός από τα παλιότερα και ιστορικότερα σωματεία, το οποίο διαθέτει κάποια ποδοσφαιρική ομάδα, μάλλον, από το 1894-1895.

Ποδόσφαιρο, όμως, την ίδια περίοδο παίζει και η πολυεθνική Θεσσαλονίκη. Η «Ουνιόν Σπορτίβ», που συγκροτείται εκεί κυρίως από το εβραϊκό στοιχείο είναι από τα πρώτα ποδοσφαιρικά σωματεία. Αργότερα θ ακολουθήσει και η ελληνική ομάδα του «Ομίλου Φιλομούσων». Το 1905 καταγράφεται αγώνας μεταξύ τους με νικήτρια την ελληνική ομάδα.

«Πρωτάθλημα» γίνεται ακόμη στη Σμύρνη, όπου ο Απόλλωνας (1898) είναι ο νικητής επί του Πανιωνίου. Αλλά και στην Κωνσταντινούπολη, όπου έχουν ήδη εμφανιστεί οι πρώτες ομάδες (Πέρα Κλουμπ, Ηφαιστος)... Ολα αυτά κι άλλα πριν ο ΣΕΑΓΣ διοργανώσει το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα το 1906.

Η ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

1897
Ιδρύεται ο ΣΕΓΑΣ με αρμοδιότητες και την ποδοσφαίριση. Μέχρι τότε βρισκόταν υπό την εποπτεία της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Το ποδόσφαιρο θα «αυτονομηθεί» με την ίδρυση της Ενώσεως Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών - Πειραιώς (1920). Μέχρι τότε ουσιαστικά δεν υπήρχε αθλητική αρχή.

1906
Ιδρύεται στην Αθήνα ο πρώτος αποκλειστικά ποδοσφαιρικός σύλλογος «Γουδή» από πρώην μέλη του Πανελλήνιου ΓΣ. Ο τελευταίος -σύλλογος της «καλής αθηναϊκής κοινωνίας»- θεωρεί παρακατιανό το άθλημα. Μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους κατακτά επανειλημμένα το πρωτάθλημα. Διαλύθηκε μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

1907
Η «ποδοσφαίρισις» έχει αρχίσει ήδη να εισβάλλει στα σχολεία των μεγάλων πόλεων της χώρας. Διεξάγονται οι πρώτοι σχολικοί αγώνες στο Ποδηλατοδρόμιο του Νέου Φαλήρου. Πήραν μέρος οχτώ μαθητικές ομάδες από γυμνάσια και λύκεια της Αθήνας και του Πειραιά και τους παρακολούθησαν πολλοί θεατές.

Το 1900 «εισάγεται» στα ολυμπιακά αθλήματα

Μπορεί στο αρχικό πρόγραμμα των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων να μην περιλήφθηκε το ποδόσφαιρο, αλλά η Διεθνής Επιτροπή, μετά τις ελληνικές επιφυλάξεις, διατήρησε το δικαίωμα να το περιλάβει αργότερα, αν τα αγγλικά και γαλλικά σωματεία εξέφραζαν την επιθυμία να στείλουν ποδοσφαιρικές ομάδες.

Φαίνεται ότι αυτό συνέβη την τελευταία στιγμή (παραμονές των αγώνων). Ετσι στο ολυμπιακό υλικό συμπεριλήφθηκαν οι σχετικοί κανονισμοί του αγωνίσματος. Τελικά, όμως, «δεν προσήλθον ομάδες προς συναγωνισμόν» και θα πραγματοποιηθεί μόνο αγώνας επίδειξης μεταξύ ομάδων από τη Σμύρνη και τη Θεσσαλονίκη.

Ας σημειωθεί ότι στους Ολυμπιακούς του 1900 στο Παρίσι το ομαδικό άθλημα συγκαταλεγόταν στα ολυμπιακά αγωνίσματα (στους τελικούς η αγγλική ομάδα νίκησε τη γαλλική με σκορ 4-0). Από τότε μέχρι τη δεκαετία του 1930, που καθιερώθηκε το Παγκόσμιο Κύπελλο, το ποδόσφαιρο θα είναι από τα δημοφιλή ολυμπιακά αθλήματα.

Ποδοσφαιρικοί αγώνες θα διεξαχθούν και στο πλαίσιο της αθηναϊκής Μεσολυμπιάδας του 1906. Μετείχαν τέσσερις ομάδες: από τη Δανία, τη Σμύρνη (Football Club), τη Θεσσαλονίκη (Ομιλος Φιλομούσων, Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος Αθηνών και Πανελλήνιος ΓΣ).

Οι πέντε αγώνες που έγιναν στο Ποδηλατοδρόμιο του Φαλήρου προκάλεσαν ενδιαφέρον και τις παρακολούθησαν εκατοντάδες θεατές. Μάλιστα, σε έναν από αυτούς οι ποδοσφαιριστές του Πανελληνίου, χάνοντας στο πρώτο ημίχρονο 9-0 από τους Δανούς δεν εμφανίστηκαν στην επανάληψη! Νικητές αναδείχτηκαν οι Δανοί, δεύτεροι οι Σμυρνιοί και τρίτοι οι Θεσσαλονικείς.

ΟΙ ΘΕΑΤΕΣ
«Η παρουσία των θεατών δεν ήταν μαζική και ενθουσιώδης την πρώτη και δεύτερη δεκαετία της εμφάνισής του. Ωστόσο η δημοτικότητα του ποδοσφαίρου, κυρίως μεταξύ παιδιών και εφήβων, αυξανόταν αλματωδώς. Τόσο που προκαλούσε την ανησυχία εκείνων που υποστήριζαν τον παιδαγωγικό μάλλον παρά τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα του... Οι πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές εν τούτοις επέβαλαν την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα το ποδόσφαιρο ως το δημοφιλέστερο σπορ στην Ελλάδα» (εκτιμήσεις της καθηγήτριας Χριστίνας Κουλούρη).

Ο... ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ
Από τα σαλόνια στις αλάνες

Μια από τις πρώτες περιγραφές ποδοσφαιρικού αγώνα δημοσιεύεται σε μεγάλη εφημερίδα τις παραμονές της Μεσολυμπιάδας του 1906 («Εμπρός» 4/4/1906).

Εκτός από το αξιοπερίεργο της περιγραφής έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή:

-Δίνει μια ιδέα για την «εισαγωγή» του αθλήματος τα προηγούμενα χρόνια.

-Δείχνει ότι ακόμη το άθλημα βρίσκεται υπό την υψηλή προστασία της άρχουσας τάξης και δεν είναι της «αλάνας».

-Εχει αρχίσει να προκαλεί το ενδιαφέρον και να συγκεντρώνει θεατές.

Ο αγώνας γίνεται στο Ποδηλατοδρόμιο «μεταξύ του ομίλου των Αγγλων αξιωματικών και του ομίλου του Εθνικού ΓΣ Αθηνών».

Τον παρακολούθησε «πολύς κόσμος από τας Αθήνας και τον Πειραιά, ως και Αγγλοι του εν τω Φαληρικώ όρμω στόλου και άλλοι παροικούντες ενταύθα. Επίσης παρέστη η Αυτού Υψηλότης ο Διάδοχος (Κωνσταντίνος) και οι λοιποί πρίγκηπες μετά των πριγκιπισσών...

Κατά τα πρώτα 45 λεπτά οι Αγγλοι ενίκησαν επτά φοράς (σκορ 7-0). Η δεξιότης των εθαυμάσθη από όλους τους θεατάς, αλλά επίσης εξετιμήθη πολύ και η άμυνα των του Εθνικού Συλλόγου, οι οποίοι μόνον εις ταύτην ηναγκάσθησαν να περιορισθούν κατιδόντες την ασύγκριτον υπεροχήν των Αγγλων...».

Στο δεύτερο ημίχρονο «οι δεξιώτατοι Αγγλοι και ακούραστοι συγχρόνως ενίκησαν και πάλιν επανειλημμένως τους ιδικούς μας και κατόρθωσαν εν τέλει να νικήσουν ένδεκα φοράς ήτοι το όλον δέκα οκτώ φοράς...».

Μετά το τέλος του αγώνα, η ηττημένοι θα παραθέσουν τέιον στους νικητές στο αριστοκρατικό «Ακταίο» του Φαλήρου. Πολύ γρήγορα, όμως, το ποδόσφαιρο θα είναι εκτός ελέγχου και σαλονιών. Ετσι, για παράδειγμα ο Πανελλήνιος, από τους πρωτοπόρους του αθλήματος, δεν θα καταδεχτεί να συγκροτήσει ξεχωριστό τμήμα. Θα εξοβελίσει μάλιστα από το 1910 το ποδόσφαιρο επειδή «απομακρύνει τους μαθητάς από των τακτικών γυμναστηρίων προς προφανή ζημίαν της αληθούς γυμναστικής και αυτών τούτων των ατάκτως ανά τας οδούς και τα ρύμας της πόλεως ποδοσφαιριζόντων νεανιών και παίδων».

Είχε αρχίσει η γνωστή σύνδεση του λαϊκού πια παιχνιδιού με τη «διαφθορά» των νέων και γενικώς την καχυποψία των φρουρών της τάξης και της ηθικής στην Ελλάδα των αρχών του 20ού αιώνα. Φαινόμενο όχι αποκλειστικά ελληνικό...



ΠΗΓΗ:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid= ... id=1100444
Τ. ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
katsimar@yahoo.gr

[trelamenos]

Η «Γέννηση» του Απόλλωνα στην Καλαμαριά: Τον Ιανουάριο του 1926 «γεννήθηκε» ο Απόλλων Καλαμαριάς. Πείνα, φτώχεια… Όλα αυτά προσπαθούσαν να μην τα σκέφτονται οι πρόσφυγες. Μία ομάδα προσφύγων Καλαμαριωτών, λοιπόν, είχε την ιδέα να ιδρύσει έναν σύλλογο με σκοπό τη διάδοση της μουσικής. Αρχικά, τα μέλη του συλλόγου συγκεντρωνόταν κι έπαιζαν μαντολίνο και κιθάρα. Σιγά σιγά, η φήμη τους άρχισε να μεγαλώνει και έπαιρναν μέρος και σε εκδηλώσεις. Έμβλημα του συλλόγου δε θα μπορούσε, βέβαια, να ήταν άλλο από το θεό της μουσικής, τον Απόλλωνα. Σύντομα δημιουργήθηκαν θεατρικό–καλλιτεχνικό τμήμα καθώς και αθλητικά τμήματα.

Τα χρώματα του Απόλλωνα: Το κόκκινο συμβολίζει το αίμα των χιλιάδων προσφύγων που έχασαν τη ζωή τους στον Πόντο. Το μαύρο χρώμα συμβολίζει το πένθος. Το αιώνιο πένθος για το ξεριζωμό, για τις πατρίδες και για τις τόσες ζωές που χάθηκαν. Έτσι, από την αρχή της ίδρυσης του συλλόγου στην Καλαμαριά, καθιερώθηκε ως επίσημη αθλητική ενδυμασία του Απόλλωνα η «κοκκινόμαυρη».

Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του Απόλλωνα Καλαμαριάς (Ιανουάριος 1926): Πρόεδρος: Εμμανουήλ Μαγιόπουλος (Ελαιοχρωματιστής), Αντιπρόεδρος: Κωνσταντίνος Θεοδωρίδης (Καθηγητής), Γενικός Γραμματέας: Γεώργιος Αργυράκος (Δημόσιος Υπάλληλος), Ταμίας: Πλούτων Αγαθόπουλος (Καφεπώλης), Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου: Θεόδωρος Μάνος (Δικαστικός), Χαράλαμπος Οδοντόπουλος (Επιχειρηματίας), Κωνσταντίνος Σαββαΐδης (Επιχειρηματίας).

Τον Απρίλιο του 1926, με απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, ο Σύλλογος του Απόλλωνα Καλαμαριάς αναγνωρίσθηκε ως Μορφωτικός Γυμναστικός και απέκτησε τη δική του σφραγίδα. Το 1927 απέκτησε μεγάλη φήμη με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα άτομα να ενδιαφέρονται να ενταχτούν στο δυναμικό του και να ασχοληθούν με το άθλημα του ποδοσφαίρου. Ο Σύλλογος εγγράφηκε στη δύναμη των ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας και συμμετείχε για πρώτη φορά στο Πρωτάθλημα της Γ' Κατηγορίας Θεσσαλονίκης.

Το έμβλημα του Απόλλωνα: «Μουσικο-μορφωτικός σύλλογος Απόλλων Καλαμαριάς» σημαίνει πριν και πάνω από όλα προσφυγιά, ξεριζωμός κι ελπίδα για επιστροφή στις χαμένες πατρίδες. Σημαίνει όμως και τέχνη, πολιτισμός, ψυχική και πνευματική καλλιέργεια. Τι καλύτερο, λοιπόν, για έμβλημα αυτού του συλλόγου από τον θεό της μουσικής, τον Απόλλωνα. Στο ήρεμο, χαμογελαστό, ευγενικό κι αγγελικό βλέμμα του καθρεφτίζεται η επιθυμία των Ποντίων να δημιουργήσουν ένα σύλλογο «κατ' εικόνα και ομοίωση» των ιδιοτήτων που είχε ο μυθικός θεός. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι η ποντιακή φυλή φημίζεται για την πλούσια μουσική της παράδοση από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα, οπότε δεν είναι τυχαία η επιλογή του Απόλλωνα, που με τη λύρα του απάλυνε τις ψυχές όλων εκείνων που γνώρισαν τον εφιάλτη του ξεριζωμού… Το σύμβολο που απεικονίζεται στο έμβλημα του ιστορικού σωματείου αποδίδεται σε έργο αφιερωμένο στον Απόλλωνα της Ρόδου, εκεί που σύμφωνα με τη μυθολογία δίδαξε για πρώτη φορά μουσική.

Πρώτος αγώνας στην Α' Εθνική: Στις 25 Οκτωβρίου 1959 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος αγώνας του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία. Η ομάδα μας αντιμετώπισε την Προοδευτική στο Στάδιο «Καραϊσκάκη». Το αποτέλεσμα ήταν 1-0.

Πρώτος εντός έδρας αγώνας: 1η Νοεμβρίου 1959. Διεξήχθη ο πρώτος εντός έδρας αγώνας του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία και το γήπεδο Χαριλάου. Αντίπαλος ήταν ο Εθνικός και ο αγώνας έληξε ισόπαλος 2-2. Στο παιχνίδι αυτό, ο ποδοσφαιριστής Χρυσανίδης σημείωσε στο 53' λεπτό το πρώτο τέρμα της Καλαμαριάς στην Α' Εθνική.

Πρώτο χατ τρικ: Την πρώτη μέρα του Μαΐου του 1960 ο Κυπριανίδης «στέφεται» πρώτος παίκτης στην ιστορία του Απόλλωνα στην Α' Εθνική που σημειώνει χατ τρικ! Το πετυχαίνει στον αγώνα με τον Μέγα Αλέξανδρο Κατερίνης, που διεξήχθη στο γήπεδο της Τούμπας (5-1), σκοράροντας στο 12', το 44' και το 51'.

Πρώτη νίκη εκτός Θεσσαλονίκης: Στις 25 Ιουνίου 1960 σημειώθηκε η πρώτη εκτός Θεσσαλονίκης νίκη του Απόλλωνα στην Α' Εθνική Κατηγορία καθώς κέρδισε με σκορ 2-0 την Α.Ε. Νίκαιας στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Τα γκολ της ομάδας μας πέτυχαν οι: Κυπριανίδης στο 13' και Αβραμίδης στο 72'.). Είχαν προηγηθεί δύο «εκτός έδρας» νίκες του Απόλλωνα επί του Άρη (0-1) και του Ηρακλή (0-2). Ωστόσο, έγιναν στο Χαριλάου που χρησιμοποιούσε και η ομάδα μας ως έδρα.

Το πρώτο πέναλτι: Στις 18 Σεπτεμβρίου 1960 ο Απόλλων Καλαμαριάς κέρδισε το πρώτο πέναλτι της ιστορίας του στην Α' Εθνική Κατηγορία. Το καταλόγισε ο διαιτητής Κορκίδης στο 15' του τοπικού ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Τούμπας (2-2) και το εκτέλεσε εύστοχα ο Μυταριώτης.

Πρώτο άστοχο πέναλτι: Στις 30 Οκτωβρίου 1960, στον εντός έδρας αγώνα με τον Ολυμπιακό (0-2), ο Χρυσανίδης έγινε ο πρώτος παίκτης του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία που έχασε πέναλτι καθώς στο 70' έστειλε τη μπάλα άουτ.

Εκατό αγώνες στην Α' Εθνική: Στις 2 Δεκεμβρίου του 1962, στο γήπεδο της Τούμπας, ο Απόλλων Καλαμαριάς κέρδισε τον Ολυμπιακό 1-0. Το τέρμα της ομάδας μας πέτυχε ο Κοκκωνίδης μόλις στο 2' του αγώνα. Ο Απόλλων Καλαμαριάς «γιόρτασε» διπλά αυτή τη νίκη, αφού συμπλήρωσε 100 αγώνες στην Α' Εθνική Κατηγορία.

Ρέκορντμαν συμμετοχών στην πρώτη 4ετία: Στις 8 Δεκεμβρίου του 1962, στον αγώνα με την Προοδευτική που διεξήχθη στο Στάδιο Καραϊσκάκη κι έληξε 1-0, ο Νικήτας Μαλιόγλου «στέφθηκε» πρώτος παίκτης στην ιστορία της Α' Εθνικής που έφτασε τις 100 συμμετοχές. Στο τέλος δε της σεζόν 1962-63, ήταν ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην πρώτη τετραετία της κατηγορίας με 118 αγώνες από τους συνολικά 120.

Εκατοστό γκολ στην Α' Εθνική: Στις 3 Φεβρουαρίου 1963 διεξήχθη ο αγώνας εναντίον του Πιερικού στο γήπεδο της Τούμπας και έληξε 2-1. Στον συγκεκριμένο αγώνα, ο Κυζίρογλου πέτυχε στο 50' αυτογκόλ κι έδωσε τη νίκη στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Ταυτόχρονα, όμως, το τέρμα αυτό ήταν το εκατοστό της ομάδας μας στην Α' Εθνική.

Εθνική ομάδα: Ο Παναγιώτης Κυπριανίδης ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα Καλαμαριάς που φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος (22 Μαΐου 1963). Αγωνίσθηκε στο φιλικό με την Πολωνία στη Βαρσοβία (ήττα με 4-0). Ο ίδιος ποδοσφαιριστής το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς μετακινήθηκε στον Ολυμπιακό έναντι ενός εκατομμυρίου δραχμών (ποσό-ρεκόρ για την εποχή), όντας ο πρώτος που το ξεπερνά.

Πρώτος σκόρερ: 22 Δεκεμβρίου 1963: Απόλλων Καλαμαριάς – Ολυμπιακός Χαλκίδας (1-1), γήπεδο Τούμπας. Ο Κυριάκος Μυταριώτης ευστοχώντας σε πέναλτι στο 68' έφτασε τα 30 γκολ με τη φανέλα του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει φτάσει σε αυτόν τον αριθμό τερμάτων στην ιστορία της ομάδας στην Α' Εθνική Κατηγορία. Έως και σήμερα παραμένει ο πρώτος σκόρερ του Απόλλωνα στη «μεγάλη» Κατηγορία με συνολικά 39 γκολ. Ποτέ δεν ξέχασε τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και αργότερα τον υπηρέτησε και από τη θέση του προπονητή.

Συνεχόμενες συμμετοχές: Στις 27 Ιουνίου 1965, στην εκτός έδρας νίκη με 2-1 επί του Άρη, ο Γιάννης Καραμυτηλιός έφτασε τις 60 συνεχόμενες συμμετοχές με τη φανέλα του Απόλλωνα Καλαμαριάς σε αγώνες Πρωταθλήματος. Αυτό το ρεκόρ παραμένει μέχρι και σήμερα στην ιστορία της ομάδας στην Α' Εθνική Κατηγορία.

Πρώτος αγώνας στο γήπεδο μας: 23/9/1973: Η επιστροφή του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική, έπειτα από εννέα χρόνια, απέκτησε ξεχωριστή σημασία και για άλλο ένα γεγονός. Ο αγώνας της ομάδας μας με τον Φωστήρα (1-1) ήταν ο πρώτος που διεξήχθη στο δικό της γήπεδο στη «μεγάλη» κατηγορία. Για την ιστορία, το «παρθενικό» γκολ του Απόλλωνα Καλαμαριάς στο «σπίτι» του σημείωσε ο Φουλατσικλής, ενώ ο Κοκκωνίδης ήταν ο πρώτος παίκτης που μπήκε ως αλλαγή στην ιστορία της ομάδας στην Α' Εθνική (στο 67' αντί του Παπαδόπουλου).

Ρεκόρ εισιτηρίων στο γήπεδο μας: Στις 7 Οκτωβρίου του 1973 στον εντός έδρας αγώνα με τον Παναθηναϊκό (0-2) πραγματοποιήθηκε ρεκόρ εισιτηρίων όλων των εποχών στην Α' Εθνική Κατηγορία για το γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Ο αριθμός των εισιτηρίων είναι 8.375 και το ρεκόρ παραμένει έως και σήμερα.

Ρεκόρ εισιτηρίων εντός έδρας: 4 Σεπτεμβρίου 1983: Στον πρώτο «επαγγελματικό» αγώνα του Απόλλωνα στην Α' Εθνική Κατηγορία με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ (ήττα με 2-3) στο Χαριλάου κόπηκαν 15.616 εισιτήρια. Αυτός ο αριθμός αποτελεί μέχρι και σήμερα ρεκόρ για οποιαδήποτε έδρα χρησιμοποίησε η Καλαμαριά στη «μεγάλη» κατηγορία.

Διακόσιοι αγώνες: Ο Απόλλων Καλαμαριάς συμπλήρωσε στις 17 Φεβρουαρίου του 1974 διακόσιους αγώνες στην Α' Εθνική Κατηγορία με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο.

Πρώτος αγώνας ως ΠΑΕ: Στις 4 Σεπτεμβρίου 1983 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος αγώνας του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία ως Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία (ΠΑΕ) με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο Χαριλάου. Στο 60' ο Ηλίας Χατζηελευθερίου σημείωσε το πρώτο «επαγγελματικό» γκολ της Καλαμαριάς στη μεγάλη κατηγορία. Ο Γιουγκοσλάβος τερματοφύλακας Ντράγκαν Σιμεούνοβιτς ήταν ο πρώτος ξένος παίκτης, που φόρεσε τη φανέλα του Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Διακόσια γκολ: Στις 29 Ιανουαρίου 1984, στο ισόπαλο 3-3 με τον Απόλλωνα Αθηνών στο Χαριλάου, ο Αλέξης Αλεξίου στο 19' σημείωσε με κεφαλιά το 200ό γκολ της Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία. Ο Γιουγκοσλάβος Σκοτσάϊτς στο 69' σημείωσε το πρώτο γκολ ξένου ποδοσφαιριστή στην ιστορία του Απόλλωνα.

Πρώτη εκτός έδρας νίκη στην Α' Εθνική: Στις 5 Μαρτίου 1984 ο Απόλλων Καλαμαριάς κέρδισε 1-0 τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο. Ταυτόχρονα, πέτυχε και την πρώτη «επαγγελματική» εκτός έδρας νίκη της ιστορίας του στην Α' Εθνική Κατηγορία. Ο Κώστας Κουτάς ήταν σκόρερ της ομάδας μας στο 77' της αναμέτρησης.

Τριακόσιοι αγώνες: Στις 30 Μαρτίου του 1986 ο Απόλλων Καλαμαριάς συμπλήρωσε 300 αγώνες στην Α' Εθνική Κατηγορία. Το 300ό παιχνίδι του ήταν εναντίον του Άρη στο Χαριλάου κι έληξε ισόπαλο 1-1.

Ξένος τερματοφύλακας: Στις 26 Φεβρουαρίου 1984 ο Ντράγκαν Σιμεούνοβιτς απέκρουσε πέναλτι του Ντίνου Κούη κι έτσι «στέφθηκε» ο πρώτος ξένος τερματοφύλακας στην ιστορία του Απόλλωνα Καλαμαριάς που κατάφερε κάτι τέτοιο. Ο συγκεκριμένος τερματοφύλακας απέκρουσε το πέναλτι στο 79'.

Διακόσιοι αγώνες: Στις 4 Μαρτίου 1990, στο ισόπαλο 1-1 με τον Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο, ο Απόλλων Καλαμαριάς συμπλήρωσε 200 παιχνίδια στην επαγγελματική Α' Εθνική.

Εκτελέσεις πέναλτι: Την περίοδο 1990-91 Ο Θόδωρος Τσολερίδης του Απόλλωνα Καλαμαριάς αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα της Β' Εθνικής Κατηγορίας με 16 γκολ, όσα και ο Αλέκος Αλεξανδρής της Βέροιας. Το γεγονός, όμως, είναι άλλο. Ο παίκτης της ομάδας μας εκτέλεσε 14 πέναλτι κι ευστόχησε στα 13!

Εκατό νίκες: Στις 4 Απριλίου 1993 ο Απόλλων Καλαμαριάς κέρδισε εντός έδρας τον Απόλλωνα Αθηνών με σκορ 1-0. Έφτασε έτσι της εκατό νίκες στην ιστορία του στην Α' Εθνική Κατηγορία.

Πρώτος παίκτης ως αλλαγή: Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973, στον εντός έδρας αγώνα με το Φωστήρα (1-1), ο Κοκκωνίδης έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία που αγωνίσθηκε ως αλλαγή, καθώς αντικατέστησε στο 67' τον Παπαδόπουλο.

Ρέκορντμαν συμμετοχών: Ο Δημήτρης (Τάκης) Τομπουλίδης είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία. Γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1960 στη Θερμοπηγή Σερρών και ήρθε στον Απόλλωνα Καλαμαριάς το 1976. Φόρεσε τη φανέλα της ομάδας μας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, αγωνιζόμενος στο κέντρο της άμυνας. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία, που έχει ξεπεράσει τις 200 εμφανίσεις και μέχρι σήμερα παραμένει ρέκορντμαν συμμετοχών με συνολικά 233. Παράλληλα, έχει σημειώσει και πέντε γκολ.

Εκατοστός αγώνας ως ΠΑΕ: Στις 14 Δεκεμβρίου 1986 ο Απόλλων Καλαμαριάς υποδέχθηκε την ΑΕΚ. Ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν και ο εκατοστός της ομάδας μας στο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα.

Πρώτος σκόρερ στη Β' Εθνική: Την περίοδο 1991-92 ο Δημήτρης Νόλης του Απόλλωνα Καλαμαριάς αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στη Β' Εθνική Κατηγορία με 21 γκολ.

Τριακόσια γκολ: Στις 17 Απριλίου 1988 ο ποδοσφαιριστής Ζήσης Τσέκος πέτυχε το 300ό γκολ του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Α' Εθνική Κατηγορία. Αντίπαλος της ομάδας μας ήταν η ΑΕΚ και το ματς έληξε ισόπαλο 2-2. Ο Ζήσης Τσέκος σκόραρε στο 55'.

Απόκρουση πέναλτι: Στις 19 Νοεμβρίου 1961 στη νίκη του Απόλλωνα επί της Δόξας με 2-1 μέσα στη Δράμα, ο Τσίρος πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος τερματοφύλακας της ομάδας στην Α' Εθνική, ο οποίος απέκρουσε πέναλτι. Τα κατάφερε στο 38' στην εκτέλεση του Ιωάννου.
ΠΗΓΗ:
http://www.shoot.gr/category.php?category_id=196